Acaba bizler, gerçekten Erdoğan’a haksızlık mı ediyoruz? Bundan önceki Başbakanlara esnek davrandık, sırtlarını sıvazladık da, bugünün Başbakanına bel altı mı vuruyoruz? Yoksa, Başbakan bizim eleştirilerimizi abartıp bizi korkutmak mı istiyor?” Erdoğan’ı meydanlarda dinlerken, dehşete düşüyorum, bizleri her fırsatta yerden yere vuruyor. Dinlediğiniz zaman, sanki başka kimselere yapılmayan bin bir kampanya açılmış ve baştan aşağı, yalan dolan haberlerle Başbakan ve AKP sürekli yıpratılıyor. Erdoğan, öyle haber ve yorumlara tepki gösteriyor ki, işaret ettiği yayınları tekrar okuyorum, ancak içinde herhangi bir abartı bulamıyorum. Hiç hatalı haber-yorum yok mu? Var tabii... Her defasında da özür dilenmiş. Gereken düzeltmeler yapılmış. Ancak, Başbakanı bu kadarı tatmin etmiyor. Boykot çağrısında bulunuyor. “Almayın bu gazeteleri” diyor. Geriye dönüp baktım ve daha da beter anlayamadım. Bununla da yetinmedim, son 50 yılda medyayı yöneten veya izleyen gözlemci konumundaki insanlarla konuştum. Eski Başbakanlara yapılanların listesini çıkardım. Bambaşka bir manzarayla karşılaştım. İNÖNÜ, hem tek parti şefi, hem de demokrasi sonrası liderliğinde, en çok medyadan şikayet edendi. Kardeşi Ömer İnönü’ye yönelik suçlamalara sert tepki gösterirdi. MENDERES,’e yönelik medya eleştirilerinin, 27 mayıs ihtilaliyle sonuçlandığını hepimiz biliyoruz. Bugünkü uygulamalarla karşılaştırıldığı zaman, solda sıfır kalan DP politikaları medyada müthiş tepki yaratır ve Adnan Menderes yerden yere vurulurdu. O da, medyaya olan kızgınlığını saklamaz ve tepkisini de çekinmeden gösterir, ancak hiçbir zaman boykot çağrısına kadar gitmezdi. DEMİREL de bizlerden nasibini alan Başbakanlar listesinin başında geliyor. Dış gezilerde eşi Nazmiye hanımın kuaförü Nur’u da götürmesi dahi bir skandala dönüştürülmüştü. Demirel herhalde en fazla karikatürü yapılan, iktidarı yolsuzluk iddialarıyla sık sık suçlanan bir Başbakan olmuştu. Bütün bunlara rağmen, Demirel hiçbir zaman medyaya saldırmadı. Boykot çağrısı yapmadı. Eleştirileri anlayışla karşıladı. Kimseye kızmadı ve bundan dolayı da gazetecilerin hep dostu olarak kaldı. ÖZAL’ın medyadan çektikleri bilmem burada anlatılabilir mi? Ne davulcu damat kaldı, ne Jaguar Zeki, ne Ahmet ve Efe Özal’a yönelik suçlamalar, ne de Semra hanımın papatyaları... Turgut Özal’ın politikalarına yönelik eleştirilerden çok, ailesi didik didik edildi. ÇİLLER’de, ilk balayı dönemi kapandıktan sonra müthiş bir eleştiri kapanına sokuldu. Ona yönelik kampanyanın önemli bir bölümü Erbakan ile kurduğu ortaklıktı. Türkiye ilk defa dinci bir partiyi iktidara taşımıştı ve bunun faturasını da Çiller’e ödettik. YILMAZ’ın payına ise, daha çok yolsuzluk dosyaları düştü. ANAP’ın son dönemiydi ve yolsuzluk söylentileri ayyuka çıkmıştı. Yılmaz ve ANAP, bu medya kampanyası sonucu gömüldüler. Hep aynı senaryo Üstelik, bu Başbakanların, Tayyip Erdoğan gibi, yandaş gazeteleri ve TV kanalları da yoktu. Zavallı Demirel’i bir tek Tercüman destekler, geriye kalan herkes muhalefet yapardı. Ellerinde TRT silahı vardı, ancak o da pek etkili bir avantaj sağlamazdı. Ayrıca, bugün yaşananlar dahil, Türk siyasi yaşamında hep aynı senaryolar oynanıyor. Partiler ve liderleri muhalefetteyken omuzlarda taşınıyor, medya tarafından alkışlanıyor. Ardından iktidar olduklarında da, özellikle ilk dönem ilişkiler çok iyi oluyor. İkinci dönemlerde ise, kan gövdeyi götürüyor. Erdoğan ile de aynı senaryo yaşanmadı mı? AKP, bugün Başbakan’ın yerden yere vurduğu aynı medya tarafından omuzlarda taşınmadı mı? Balayı ikinci dönemde ortaya çıkan türban tartışmasıyla bitmedi mi? İşte böyle bir bilanço yapınca, AKP liderine hak veremiyorum. Bu medya geçmişte siyasi liderlere ne muamele ettiyse, nasıl bir ilişki dizisi sürdürdüyse, Erdoğan’a da aynı muameleyi gösteriyor. Asıl aşırı alınganlık yapan, eleştirilere tahammülsüzlük gösteren Erdoğan’ın kendisi. Üstümüze gelerek susturmaya, korkutmaya çalıştığı apaçık anlaşılıyor. Hem de arkasına aldığı büyük bir yandaş medya ve TV kanalıyla birlikte bunu yapıyor. Ancak unutulmamalı ki, hancı-yolcu örneğindeki gibi Başbakanlar hep gelip giderler, medya ise hep kalır.