Anayasaya göre vatana ihanet dışında yargılanması mümkün olmayan Cumhurbaşkanı Abdullah Gül’e ‘şüpheli’ sıfatını yapıştırdı. Gül gibi Sincan mağduru biri olarak Osman Kaçmaz’ı iyi tanırım. Bu kararları tetikleyen ruh halinin kodlarını çözmek benim için hiç sorun olmaz. Daha çok Deniz Bölükbaşı’na benzetirim kendini. Bu mevzuya daha sonra gireriz, önce, bu kararın kaosa yol açmasını engelleyecek çözüm önerileri üzerinde durmak istiyorum. Şimdi, Ankara Cumhuriyet Başsavcılığı’nın önünde iki yol var; ya Sincan Mahkemesi’nin kararına uyarak Abdullah Gül hakkında soruşturma açacak ya da kararın yasaya aykırı olduğunu belirterek dosyayı Adalet Bakanlığı’na gönderecek. Birinci güzergah izlenirse karar, ilgili mahkemeye kalacak. İkinci yol tercih edilir ve bakanlık yasaya aykırılık tespit ederse nihai karar için son söz Yargıtay’a ait olacak. Üçüncü yol, parlamentonun anayasada değişiklik yaparak yargılanma ihtimalini tümden ortadan kaldırmasıdır. Sanırım, en acı olanı üçüncü yoldur. Böyle bir kararın peşinen ‘suçu’ kabullenme anlamına geleceğini hatırlatmak isterim. Bu da Kürt açılımı için öncü rol üstlenen Abdullah Gül’ü yıpratmaya çalışan rövanş duygusu içindeki güruhun yelkenlerini şişirir. Hem Abdullah Gül’ün hem bu karara tepkili demokrat milletvekillerinin, bu oyuna gelmemesi gerekir. ‘Hodri meydan’ diyebilmeliler. Birileri anayasaya rağmen cumhurbaşkanını mahkeme koridorlarında süründürerek hesaplaşma arzusu içinde olabilir, inanıyorum ki yargı kendi içinde bu hatayı düzeltecektir. Velev ki olmadı, en büyük hakem olan bu millet mağduriyetin acısını yüreğinde hissedecek ve kartları yeniden dağıtacaktır. Sincan’da yürüyen o tankların paletleri çürüdü, bu karar ne ola ki... Düşlerinize law bile kifayetsiz kaldı Açıklamalarına bakılırsa, Danıştay 5. Daire Başkanı Salih Er, Danıştay cinayetinin Ergenekon’la birleştirilmesine en çok üzülenlerden biriydi. Saldırıda hayatını kaybeden Mustafa Yücel Özbilgin’ın ölüm yıldönümünde katili değil savcıyı suçlarcasına konuşması ve düşleri üzerine hüküm kurması şaşırtıcıydı. Yargıtay 9. Ceza Dairesi, İstanbul 13. Ağır Ceza Mahkemesi ve Ankara 11. Ağır Ceza Mahkemesi’nin bu yöndeki kararlarına rağmen, Danıştay cinayetini ‘türban cinayeti’ olarak düşlerine yerleştiren Salih Er, bu cinayeti ‘Kubilay vakası’ gibi mitleştirip ideolojisine fantastik dayanak yapamadığı için mi yoksa başka sebeple mi hayal kırıklığına uğradı bilmiyorum. Ama kendini dinlemeye gelen Danıştay’daki görev arkadaşlarından hayli alkış aldığına göre, düş kurmakta yalnız değildi. Bu düşdaşların çoğunlukta olduğu Danıştay İdari Dava Daireleri Kurulu, dün aldığı bir kararla, Adalet Bakanlığı’nın 2007 yılında CMK’ya göre hazırladığı teknik takiple ilgili uygulama yönetmeliğini iptal etti. Bu karar internet siteleri ve televizyonlarda Adalet Bakanlığı’nın dinleme yetkisinin ortadan kaldırıldığı şeklinde verildi. Hukuk Fakültesi birinci sınıfta okuyanlar bile bilir ki, Adalet Bakanlığı’nın dinleme yetkisi hiçbir zaman olmadı. Hakim kararıyla dinleme yapılabiliyor. O hakimleri atayan kurul ise Hakim ve Savcılar Yüksek Kurulu. Bakanlığın yaptığı işlem, kanunla düzenlenen bir konuda uygulamanın nasıl olacağına dair yönetmelik hazırlamaktır. Bu yöntem, yeni keşfedilmiş değildir, mevzuatımızın bir parçasıdır. Sincan’da olduğu gibi burada da hukukun sınırları zorlanıyor. Hakimler, Sabih Kanadoğlu’nun teveccühüne mazhar olmak istercesine neden böyle bir tavır içindeler, bilemem. Çeşitli spekülatif yorumlar var. Hele biri, hiç yabana atılacak gibi değil; bu kararla birlikte Ergenekon davasındaki telefon dinleme kayıtları delil olarak sayılmazmış! Oldu olacak kararı da yazın. Nasılsa düş kurmaya bayılıyorsunuz, düşlerinize el bombası, law silahı bile kifayet etmiyor. Darbe olursa pornocu olursunuz Bir grup tiyatrocu, sokaklara döküldü, sloganlar atıp yürüdüler. Onları meydanlara sürükleyen gerekçe; yargının siyasallaştırılması, bilim ışığının karartılması, aydın onurunun çiğnenmesi, laik cumhuriyetin tehlikeye girmesi ve çağdaş eğitime darbe vurulmasıydı. Gerçekten böyle bir kaygıyı yüreklerinde hissediyorlarsa tepkilerini sokağa dökmelerinde hiçbir demokratik arıza yoktur. Demokratik haklarıdır, yürürler. Protestocuların açıklamalarını okudum, bir kısmını Reha Muhtar’ın programında izledim. Tepki gerekçelerini açıklarken iktidara vuruyorlar, ne gariptir, tezlerini 40-50 yıl önceki hadiselere dayandırıyorlar. Ergenekon davasına ise çok üzülmüşler. Emre Kınay gibi ne istediğini bilmeyen sanatçılar var aralarında. Hele Tarık Akan, tam evlere şenlik. Dünün işkence mağduru bugünün darbe çığırtkanı Akan ön safta, aydın onurundan, bilimin ışığından söz ediyor. İzlerken onları içimden geçmedi değil; Darbe olursa bırakın siyasallaşmayı yargının kendi kalır mı? Işığından vazgeçtik bilimin nüvesinden söz edilir mi? İstense bile onuru çiğnenecek aydın bulunur mu? Laiklik hak getire, Cumhuriyet, kan emicilerin korunağı haline gelmez mi? Her şeyden önce eğitim kötürümleşmez mi? Hadi vazgeçtik bu değerlerden, 17 yaşındaki gencin ölüme götürüldüğü darağaçları ve işkence evlerini ne çabuk unuttunuz? Gençler hatırlamayabilir belki, hiç olmazsa Ali Poyrazoğlu yardımcı olsa onlara. Dese ki; ‘İhtilal kötü şeydir arkadaşlar, idam sehpaları kurdular, işkence odaları oluşturdular, ben sanatımı icra edemedim, porno filmi çevirmek zorunda kaldım, depolitizasyona yardımcı olduğu için darbeciler de çok memnundu.’ Heyhat, Poyrazoğlu da aralarında.