Bugün konuğum Mehmet Akif Ersoy. Kalkınmanın iksirini, simyasını ondan takip edeceğiz. 29 Aralık, İstiklal Şairimiz, merhum ve mağfur M. Akif'in 74. vefat yıldönümü. Türkiye'nin 'kurucu ve tek meşru iradesi' İstiklal Marşı'nda ebedileşmiştir. 'Allah bir daha yazdırmasın' diye dua etmiş ancak Ergenekon kalkışmasıyla kök ve kurucu değerlerimize saldırı yapılmıştır. Aslında Akif'e daha tek parti tasallutunda bedel ödettirilmiştir. 'Bugün hanümansız bir serseriyim, öz diyarımda' diye ağlayarak sürgün, yoksul ve yalnız vefat etti. Şimdilerde sinemalarda oynayan Hür Adam Said Nursi gibi, Akif'in sadece fikirlerinden ve gözyaşlarından değil, cansız naaşlarından bile korktular. Unutturmak için bin bir takla attılar. Unutmadık işte. Bir fikrin gücü, onu içselleştirip gönüllü uygulayanların sayısına bağlıdır. Her sabah Al Bayrağın altında milyonlarca yürek onun mefkuresini haykırıyor. Akif'in de, Said'in de, hatta bu çağın aksiyon ufku Fethullah Gülen'in de tek bir kurtuluş reçetesi var: Mefkure birliği. Bunun için sabahı bekleyemeyen bir heyecan içinde koşarken, biri ayağına çelme taksa dönüp bakmayacaksın. Zira, galiptir bu yolda mağlup! Türkiye 12 2010 Eylül referandumundaki milli şahlanışıyla beraber, artık 'tefrika düzeninden, tesanüt düzenine' geçiyor. Biliyorsunuz, işadamları yıllardır siyasetin sıklıkla ekonominin önüne geçmesinden şikayet ederlerdi. Oysa normal şartlar altında bir büyük mefkureye dayalı olarak siyaset, ekonominin önüne geçmeli. Zira buldozer gibi yolu açacak olan siyasettir. Yoksa neden siyaset yapalım ki! Ekonomi bu patikadan gidecek. Örneğin bir Ahmet Davutoğlu, hükümetin bir 'komşularla sıfır sorun politikası' ve belki de en önemlisi, daha ortada ne hükümet, ne istikrar ve hatta devletin olmadığı 1990'lı yıllarda, şapka çıkartacak büyük fedakarlık destanlarıyla, resmi temsilimizin bile olmadığı ülkelerde hayata geçen Türk Okulları projesi ile bayrağımızı dalgalandıran o büyük irade olmasaydı, şimdi ekonominin bu büyük dışa açılımı olur muydu? İşte sevgili Cumhurbaşkanımız gözyaşları içinde Yemen'e duygusal bir açılım gezisi yaptı. Vizeler kalkıyor. Hükümetimiz de çalışıp zaten altyapısını kurmuştu. Ancak tam beş adet Türk Okulu Yemen'li çocukların ağzından, Anadolu'dan süzme Türkçemizle çoktan uçsuz bucaksız çöl gecelerine Yemen Türküsü gönderiyor. Bakar mısınız, hükümet-devlet-toplum ilk defa el ele, gönül gönüle. Ruhu şad olsun, hayalleri gerçek oluyor, bir milletin yürekleri artık toplu vuruyor. Devletin hariciye çalışanları artık halkımızı konsoloslukların kapısından kovmuyor, trajikomik ancak, gidip diğer ülkelere 'bunları kovun' diye kendi vatandaşlarını jurnallemiyor, tersine yardım ediyor, işbirliği yapıyorlar. Anlayacağınız, ABD'de Yuppi, Ağlama Duvarı'nın dibinde üniformalı-kippalı, Rusya'da Leninci, kısacası bu bin-bir surat masonik tiyatro ekibi sahneden çekiliyor. Evet, gözlerimizi bağlamış, bizi bir karanlık odaya atmış, elimize iki ucu keskin bir hançere tutuşturmuş, 'ayakta kalan kurtulur, savaşın' denmişti. Hiç kimsenin kazanmadığı bu 'bir milleti öldürmek' adlı tiyatro eserini bir de benim şairim Erdem Beyazıd bakın nasıl anlatıyor: '...delikanlıların İncir çekirdeği meselelerle birbirlerini kurşunladıkları Birinin ölü dudaklarından sızan kan daha kurumadan Üstüne cehennem güneşlerde mor sinekler konup kalkan Diğeri kan-ter içinde yayla yollarında Mavzerinin demirini alnına dayamış Yüreği susuzluktan bunalan İçinden mahpushane çeşmeleri akan... Nice delikanlıların figüranlık yaptığı Yazlar bilirim memleketime özgü.' Kanal-D'de bir dizi oynuyor. 'Öyle bir geçer ki zaman.' Şimdilerde üniversitelerde kaşınan öğrenci eylemlerini oradan kaşımaya devam ettiklerini görüyorum. Şimdi dönün bu şiiri bir daha okuyun. Tefrika düzenine geçit vermeyin. Daha hayallerimiz yeni başladı!