Amerika takımının maç içinde birkaç ayrı film sahneleme hastalığı kronikleşmiş. Bizle Filadelfiya’da oynadıkları müsabakada ilk yarıda çok zayıf kalmışlar, Arda hayatının en kolay 45 dakikalarından birini oynamıştı. İkinci yarıda Cherundolo ve Findley takviyesiyle yüz seksen derece dönmüşler, 45 dakika bizi sahamıza hapsedip maçı kazanmışlardı. Dünya Kupası’nda İngilizlerden 4’üncü dakikada golü yiyip geri döndüler, Slovaklara karşı adeta bir yarım maçı 2-0 kaybedip bir yarım maçı 2-0 kazandılar. Gana karşısında da kupanın en erken ikinci golünü yediler (birincisini de Gerrard’dan yine onlar yemişlerdi), ama oyuna ortak olmak için sanki Clark’ın çıkmasını bekliyorlarmış! İlk 30 dakikadaki çekingen ve dağınık oyunları, son 1 saatle başka bir havaya büründü yine... Beraberliği de buldular, ama fizik kaliteleri 120 dakikayı bitirmeye yetmedi. Tam 15 gün içinde 4 ağır maç oynadılar ve nefesleri yalnızca 360 dakikaya kâfi geldi. Gana da turnuvanın olumlu futbol oynayan, sempatik takımlarından biri. Ama en etkili oldukları dakikalar, favori olmadıkları anlar oldu. Sırplara karşı düşük beklenti avantajıyla kazandılar, Almanya’ya karşı kontralarla etkili oldular. Avustralya ve Amerika maçlarında onlardan beklentinin yükseldiği dakikalarda pas ve şut tercihlerinde başarısızlık sayısı arttı. Eğer hava toplarında da Jonathan-John Mensah ikilisi Altidore’a karşı bu denli üstünlük kurmasalardı bu müsabakayı da uzatmaya götürmeleri kolay olmayabilirdi. * * * Gana’2010 takımı, Kamerun’90’dan da, Senegal’02’den de iyi değildi, ama şanslı fikstürleriyle Afrika rekorunu kırıp yarı final yapma ihtimalleri doğdu. Amerika’nın 2010 takımı, 2002 ekibinden kaliteliydi ama bu kez çeyrek finale kalamadılar. Top yuvarlak, ama kabul etmek lazım; 4 yılda bir yapılan Dünya Kupası sanki biraz daha yuvarlak...