Abdüllatif Şener, dolaylı edindiği bilgilere göre, genelkurmay başkanının telefonla görüştüğü başbakana “Elbette, tabii ki ziyaret etmesi lazımdır, ben gerekli talimatı veririm” dediğini, ardından Emine Erdoğan’ın GATA’ya girdiğini iddia etti. Maşallah, iyi sallamış. Hadisenin nasıl cereyan ettiğini anlatalım da kimse Şener’in durumuna düşmesin, işkembe-i kübradan atmasın, atarsa da destekli atsın. Nejat Uygur, 2007 yılı Eylül ayında GATA’ya kaldırılıyor. Başbakan Erdoğan, ziyaret ediyor ama eşi türban yasağına takılıyor. Konu, 29 Kasım 2007 tarihinde başlayan ve iki gün süren Yüksek Askeri Şura (YAŞ) toplantısında gündeme getiriliyor. Genelkurmay Karargahı Çakmak Salonu’nda yapılan toplantıda iki sivil var. Başbakan Tayyip Erdoğan ve Milli Savunma Bakanı Vecdi Gönül... Diğerleri, üniformalı. Genelkurmay Başkanı Yaşar Büyükanıt, Kara Kuvvetleri Komutanı İlker Başbuğ başta olmak üzere tüm kuvvet, ordu, donanma, akademi ve eğitim komutanları toplantıda... Kısa süre önce, 30 Ağustos’ta orgeneralliğe terfi eden 3. Ordu Komutanı Saldıray Berk, Ege Ordu Komutanı Necdet Özel, Harp Akademileri Komutanı Hasan Aksay ve Donanma Komutanı Oramiral Eşref Uğur Yiğit ise ilk kez şurada yer aldı. Geçen Pazartesi günü AK Parti Genel Merkezi’ndeki milletvekilleri istişare toplantısında anlatılanlara göre; Başbakan Erdoğan, GATA’daki türban ayıbını işte bu toplantıda gündeme getirdi. Özetle şöyle dedi: “Vergilerle kurulmuş ve sağlık hizmeti veren bir müessesede hasta ziyaretinin başörtüsü gerekçesiyle engellenmesini bir başbakan olarak kabul edemem.” Mealen cümle böyle veya buna yakın... Yaşar Büyükanıt: “Askeri hastanelerde kural böyle, görevliler kuralı uygulamışlardır.” İşte, kıyametin koptuğu an, o andır. Başbakan, “Kaldırın o zaman o kuralı” diye başlayıp “okkalı” bir konuşma yapıyor. Tansiyon bir anda yükseliyor. Hani başbakanın USAK’taki toplantıda “Konuşursam bunu ülkem kaldırmaz” dediği örneklerden biri, bu YAŞ’ta yaşananlardır. Toplantının ayrıntıları, bir Ergenekon sanığının arşivinde istiflenmiş veya günlük olarak belki bir gün çıkar, bilemem, ama toplantının şahitleri ortada. En başta, şimdi Genelkurmay Başkanı olan, 3 yıl sonra Hürriyet’e yaptığı açıklamada “Keşke olmasaydı” diyen İlker Başbuğ... Ha, bu arada unutmadan, Sayın Şener, sen hangi telefon görüşmesinden söz ediyordun? Abdullah Bey olmadı Cumhurbaşkanı Abdullah Gül’ün Hindistan gezisi sırasında yaptığı açıklamalar, bizim tanıdığımız demokrat şahsa yakışan ifadeler değildi. Eleştirince, kızdı... Ama şunu bilmeli; benim kişisel olarak hiçbir şahısla ömür boyu “kayıtsız şartsız” imzalanmış bir mutabakatım yoktur. Cumhurbaşkanı da olsa, başbakan da olsa... Yolu demokrasiden, şeffaflıktan, özgürlüklerden geçen herkesle bir şekilde buluşuruz. Deniz Baykal da olsa, Devlet Bahçeli de... Kimse incinmesin, alınmasın. Bu kutsal yoldan sapma olursa, “bir saniye, direksiyonu yanlış güzergaha kırdın” demek, daha yaşanabilir bir Türkiye’ye gönül vermiş bir gazeteci olarak görevimdir. Yaptığımız iş de budur. Allah aşkına, Abdullah Bey ne söylediğinin farkında mı? “Kırmızı kitap şart” diyecek, “Anayasa fırsatı kaçtı” umutsuzluğunu yayacak, “Medya kötü sözleri görmesin” yasakçılığını öneri olarak sunacak, sonra da çıkıp “Sözlerim başka yerlere çekildi” diyecek, olacak iş mi? Sözler ortada... Bir lafım da boynumuza “hükümete yakın” yaftasını astıktan sonra yorum yapan gazetecilere... Şimdi ben de aynı mantıktan hareket edip “İstisnalar hariç, Gül, MHP’ye, CHP’ye, Genelkurmay’a, ABD’ye yakın gazeteciler ve Milliyet’ten transfer basın müşaviriyle Hindistan’da iş pişirdi” mi demeliyim? Ya da “Genelkurmay Başkanı, sadece Balyoz Darbe Planı’ndaki işbirlikçi listede yer alan yazarlara konuşuyor” eyyamına mı kapılmalı yım? Ne kadar ayıp! İlker Paşa neden konuşuyor? Genelkurmay Başkanı’nın siyasi parti lideri gibi seri demeçler patlatması, üzerinde kafa yorulması gereken bir konu başlığıdır. Açıklamalarında sıkça “disiplin”, “otorite”, “genç subay rahatsızlığı yok”, “Bu ordu Muz Cumhuriyeti’nin ordusu değil”, “Subayları topladım onlarla konuştum”, “Orduda çatlak ses yok” şeklinde vurgular yapması ise dikkat çekicidir. Bu izahat tarzı, biraz “karizma onarımı” gibi geldi bana. Malum, Ergenekon sürecinde askeri hiyerarşiyi sarsan çok ciddi gelişmeler yaşandı. Tek başına Albay Dursun Çiçek vakası bile karizmayı tuşa getiren bir vakadır. Adli Tıp Genel Kurulu, Başbuğ’un hiddetle “kağıt parçasıdır” dediği belgedeki imzanın Çiçek’e ait olduğunu teyit etti. Başbuğ’un basın toplantısında law silahını kapıp “boru” dediği fotoğraf karesi, ekspertiz raporlarıyla delik deşik oldu. 3. Ordu Komutanı Orgeneral Saldıray Berk bile karargahı Erzincan’dan tek başına sallamayı başardı. Örnek çok da lafı uzatmalıyım. Başbuğ’un, amirallere suikast iddiasının iddianamede tek satır bile yer almadığına ilişkin iddiasıyla mevzuu kapatalım. Ayrıntılarını bugün birçok gazetede bulabilirsiniz, benim de Başbuğ’a tavsiyem, sanık teğmenler Faruk Akın ve Sinan Efe Noyan’ın Kocaeli’ndeki evlerinde ele geçirilen belgeleri okumasıdır. Bakalım, kaç satır gelecek?