CHP Genel Başkanı Deniz Baykal, geçen gün Metin Münir’in yazdığı gibi, Guiness Rekorlar Kitabı’na ha girdi ha girecek! Neden mi? Bu kadar uzun süre siyasi parti genel başkanlığı yapıp da bir tek seçim kazanamayan, dünyadaki tek siyasi parti genel başkanı olduğu için. Ha bi de; CHP’yi yüzde 10 barajının altına indirip TBMM’ye tek milletvekili, sokamadığından... Baykal Türkiye’de olumsuzluğun simgesidir. Baykal umutsuzluğun da simgesidir. Onu dinledikçe içinizi karalar bağlar, ruh haliniz bozulur! Durup duruken karınızdan çocuklarınıza kadar herkese bağırır çağırırsınız. Her seferinde, önünüze kapkara, aydınlıksız, ışıksız bir yol döşer! Baykal sürekli size bir işin nasıl olamayacağını anlatır. Hitabet sanatında da usta sayılır. Sonra kelle kulak da yerinde, Allahı var yani, boy pos... Ses tonu falan. Ama yalnız ve yalnız bir işin neden, niçin ve nasıl olamayacağını anlatıyor. Örneğin, demokrasi açılımı... Olmaz, olamaz, olmamalı... Peki nasıl olur? Babanın hiç bi fikri yok. Bülent Arınç da böyle diyor zaten: “Başbakan ol deseler, istemez. Çünkü projesi yok!” Dahası da var. Siz hiç Baykal’ın geleceğe yönelik bir açıklamada bulunduğunu duydunuz mu? Açıklamadan da vaz geçtim. Cümle kurduğunu duyan varsa beri gelsin! Arınç sohbetine devam ediyor: “Olumlu bi şey yok. ‘Kardeşim bu kötü; tamam anladık. Peki sen ne yapacaksın?’ Cevap yok! Bari bi şeyler yapmaya çalışanlara kara çalma. O da yok. Şu anda oturup bi senaryo yazsak. Desek ki, AK Parti hükümetten çekiliyor, buyrun Sayın Baykal, yeni hükümeti kurun. İnanın kaçar... Çünkü iktidara hazır değil. ‘Ne yaparım da bu ülkeyi bir adım ileri götürürüm’, diye bi düşüncesi yok!” Deniz Baykal, Türkiye’yi aklı başında bi muhalefetten yoksun bırakan kişidir. CHP’yi, seçenek olmaktan çıkaran genel başkandır. Onun sayesinde Türk demokrasisi, bi kanatı güçlü, diğer kanadı cılız bir martıya dönmüştür. Açılımdan “İrtica ile Mücadele Eylem Planına” kadar hiç bir konuda ne olumlu bir katkısı ne insanların kulak verebileceği bir tek söylemi olmuştur. Sadece yarım ağızla “Plan doğruysa İlker Başbuğ istifa etmeli midir?” sorusuna “Evet” diyebilmiştir. O da canlı yayında! Paşam 1990’lara değil asıl 12 Eylül 1980’e dönmeyelim Ankara’da, 1993’de, Güneydoğu’da yaşanan bir olayı anlatan Nefes adlı filmi izledikten sonra Or. General İlker Başbuğ, Habur’daki gösterileri kimsenin onaylamadığını söylemiş. Doğrudur. Başbakan da onaylamıyor, sokaktaki insan da. Ama bu, açılımı onaylamamak değil. Gösterileri onaylamamak başka; lay lay lomu onaylamamak başka! Sonra: “Türkiye inşallah 1990’lara geri dönmez!” diyor Başbuğ. Ne demek istiyor? Özetlersek o yıllarda terör örgütü bağımsız bir devlet olmak çabasındaydı. Ama bugün bu istek ortadan kalktı. Terörle bir yere varamayacaklarını anladı örgüt. Elbette şehitlerimiz ve gazilerimiz sayesinde örgüt bugünlere geldi. O şehitlere ve gazilere saygı göstermek boynumuzun borcudur elbet. Bu sözlerin altına herkes imza atar. Ancak Sayın Başbuğ’un, başında bulunduğu kurumda, yani TSK’da hazırladığı öne sürülen malum raporla ilgili çok ciddi ve kamuoyunu rahatlatacak bir soruşturma açtırıp, sonuçlarını da bir bir açıklaması gerek. Başbakan yurtdışında, gazetelerde raporla ilgili yazılanların yanlış çıkmasını diliyor. Yok eğer doğruysa, bu bedeli Türkiye kaldıramaz diye de ekliyor. TSK’nın böyle bir kuşku bulutu altında yaşamasını sindirmek mümkün değil çünkü. O zaman Türkiye’de seçime falan gerek kalmaz. TSK hükümeti kurar, bakanları atar, hep birlikte 1990’lara değil 12 Eylül 1980’e döneriz. Beyin ve güzellik üzerine Ünlü dansçı İsadora Duncan, belki de bütün zamanların en ünlü yazarlarından biri olan George Bernard Shaw’a bi davette şöyle demiş: “Sizden bir çocuğum olmasını isterim. Benim güzelliğim ve sizin beyninizle ortaya muhteşem bir varlık çıkar!” Shaw şöyle bi düşünmüş. Sonra İsadora Duncan’a dönmüş: “Hanımefendi, iltifat ediyorsunuz. Ancak unuttuğunuz bi şey var. Ya doğacak çocuk benim güzelliğim(!) ve sizin beyninize sahip olursa? “Hele bi düşünün ortaya çıkacak felaketi!” (Dr. Selahattin Semerci’ye teşekkürler)