Aslında sadece kamu görevlileri değil, toplum olarak hepimiz öfke kontrolü dersleri almalıyız. Ciddi bir karar almadan önce konuyu en az bir gün düşünmeliyiz. Öfkemizin yatışmasına yol açmak için kendimize zaman tanımalıyız. İsmet İnönü öyle yaparmış, öfkeliyken karar almaz, o konuda karar almak için en az bir gün beklermiş. Öfkeli anlarımda bu İnönü taktiğini denedim. Çok da iyi oluyor. Çünkü öfkelendikten bir gün sonra öfkeliyken düşündüğünüz şeylerin hiçbirini düşünmüyorsunuz. Empati yeteneğiniz gelişiyor. Tartışma konusunu ya da öfkeye yol açan kişi ya da gelişmeyi daha sağlıklı değerlendirip daha tutarlı bir karar veriyorsunuz. Öfke kontrolü çatışma ihtimalini de minimuma indirir. Özellikle emniyet güçlerinin meslekleri icabı öfke kontrolü eğitimine çok ihtiyaçları var. İzmir'de bir karakolda meydana gelen şu dayak olayı mesela. Polisler her ne kadar kendilerini komik gerekçelerle savunsalar da karakoldaki kadına dayak attıkları ayan beyan ortada. İki polis, kadını resmen tekme tokat dövüyorlar. Görüntülerde bir de kadın polis var. Dayağa katılmıyor ama engellemek için kılını bile kıpırdatmıyor. Öfke kontrolü şart Kim olursa olsun ne yaparsa yapsın devletin kurumlarında hele hele karakollarda kimse bu muameleyi hak etmez. Keşke sokaklara, köprülere, yollara, caddelere kamera sistemleri kurulduğu gibi, karakollara, emniyet birimlerine de böyle bir sistem kurulsa ve sokaktaki vatandaş nasıl izleniyorsa, emniyet birimleri de öyle izlenebilse. Karakollara özel bir MOBESE sistemi kurulsa. Böylece polis-vatandaş ilişkisinin düzeyi gelişir, herkes öfkesini daha fazla kontrol etmek durumunda olur. İşkence-dayak iddiaları sıfıra yaklaşır, yapanlar ise asla adaletten kaçamaz. Evet polis zaman zaman vatandaş ile ilişkisinde zor durumda kalabiliyor ve şahsi davranabiliyor. Bir trafik polisi İstanbul'da görevi esnasında kendisine küfreden bir sürücüyü kalbinden vurup öldürmüştü. Hem de bir kadın polisti ateş eden. Bu anlamda emniyet güçlerini tahrik eden olaylar olmuyor değil ama bunun karşılığı elbette silahını çekip vurmak ya da dayak değil. Bu şahsi öfke hem polisin hem vatandaşın sonu oluyor ne yazık ki... Vatandaş kız arkadaşıyla bir kafede oturuyor. Vatandaş kızı öpünce kafenin sahibi "Aile var" tepkisi veriyor ve müşterisiyle tartışmaya giriyor. Sonunda olay büyüyor ve silah konuşuyor. Haber: Kafe sahibi müşterisini öldürdü. Ne gerek var. Niye hem kendinizi hem o insanı yakıyorsunuz? Derin bir nefes alıp, öfke kontrolü denilen mekanizmayı harekete geçirdiğiniz zaman hiçbir tatsızlık olmaz. Böyledir, bazı insanlar sizi adeta tahrik edercesine davranırlar, trafik polisi örneğinde olduğu gibi küfür bile edebilirler. Yapmanız gereken işi oluruna bırakıp yolumuza devam etmektir. Herkes kendinden yanadır Richard Carlson'un "Ufak şeyleri dert etmeyin" kitabı öfkesini kontrol etmek isteyenler için gerçekten çok ikna edici bir eser. Özellikle güvenlik güçlerinin, halkla her an iç içe, yüz yüze olan kamu görevlilerinin bu kitabı okumasında fayda var. Eminim çok faydalanacaklar ve kimsenin kendilerini mutsuz etmesine, hayatlarını karartmalarına izin vermeyecekler. Kitaptan bir alıntı: Birisi topu size atarsa bunu tutmak zorunda değilsiniz. Daha sabırlı olmak için sabır geliştirme egzersizleri yapın. Sevgi elini önce siz uzatın. Gerçeği kabul edin, hayat adil değildir. Kendi cenazenize katıldığınızı farz edin. Sık sık "hayat acil bir durum değildir" sözünü tekrar edin. Uğruna savaşacağınız şeyleri akıllıca seçin, kazanmanız daha kolay olacaktır. Alçak gönüllü olmayı haklı olmaya tercih edin. Gençken okuduğum ama adını hatırlayamadığım bir kitapta şöyle yazıyordu: "Başkalarının size karşı olması diye bir şey söz konusu değildir. Onlar sadece kendilerinden yanadır."