Yakın tarihimize bir göz atarsanız, hep aynı senaryolarla karşı karşıya kaldığımızı görürüz. 1950’lerden başlayan ve 1980’lere kadar devam eden bu hastalığımızı eminim sizlerde hatırlarsınız. Türkiye’yi yönetenlerimizin en büyük alışkanlıkları sorunları çözmek değil, aksine çözümsüzlüğü tercih etmeleriydi. Ekonomi bir türlü rayına oturtulmaz, SSK’nın kara deliği giderek büyür , borçlar ödenemeyecek noktaya ulaşır, Sosyal çalkantılar kabarır, Kıbrıs başta olmak üzere, komşu ülkelerle ilişkiler krize girer, iktidarlar ise, sorunları görür, ne yapılması gerektiğini bilir, ancak hiçbiri kolları sıvayıp, eline neşteri alıp harekete geçmez veya geçemezdi. Ne zamana kadar ? Ekonomi iflas işaretlerini verince, önce Washington ve Brüksel’in kapısı çalınır, ardından da IMF ile pazarlık masasına oturulurdu. Parayı veren düdüğü çalar ya, işte o hesapla IMF’in reçeteleri uygulanmaya başlardı. SSK’daki deliğin kapatılması, bütçe harcamalarının kısılması, özelleştirme fırtınası, vergi gelirlerinin arttırılmasıyla ilgili önlemler ardı ardına uygulamaya sokulurdu. Kendi kendime hep sorardım: ” Kardeşler, bunların düzelmesi gerektiğini biliyorsunuz da neden harekete geçmiyorsunuz ? Neden IMF’in dayatmasını bekliyorsunuz ?” Aldığımız yanıt hep aynı olurdu: IMF istediği için yaptık dersek oy kaybetmeyiz ! Anlayış buydu... Demokrasi ve İnsan Hakları alanında Devlet acımasız suratını gösterir. İmzaladığımız anlaşmaların aksine hareket ederdik. Ne zamana kadar ? Avrupa Konseyi, Avrupa Birşiği veya Avrupa Parlamentosunun sert tepkileri veya müttefik saydığımız ülkelerin kapımızı çalacakları güne kadar beklenirdi. Hem bu tepkilere kızardık, hem de gerekeni yapardık. Hükümetlerin gerekçeleri hep aynıydı: Müttefiklerimizle ilişkilerimizi bozmamak için adım atmak zorunda kaldığımızı söylerlerdi. Böylece oy kaybından kurtulduklarını sanarlardı! Kıbrıs konusunda da hemen hemen aynı durumları yaşadık. Çözümsüzlüğü benimsedik. Hiçbir yeni açılıma destek vermedik. Yıllar boyunca Uluslararası baskı altında yaşadık. İlk adımı Özal attı, şimdi Erdoğan devam ediyor... Bu gidişi bozan ilk lider Özal oldu. Ekonomide öylesine değişiklikler yaptı ki, IMF Türkiye’nin arkasından koşar oldu. Örnek ülke konumuna girdik. Ardından aynı çizgiyi Erdoğan sürdürdü. Her ne kadar iktidarının ilk yıllarında, Avrupa Birliği baskısı sayesinde birçok reformu- bazen istemeye istemeye – uygulamaya sokmuş olsa dahi, Kıbrıs’taki Annan Planı ile başlayan ve şimdi de Kürt Açılımı ile devam eden süreç ile herkesi şaşırttı. Farklı bir yaklaşımla karşımıza çıktı. Kürt Açılımı, olsun, Ermeni Açılımı olsun, bunlar Türkiye’ nin en önemli sorunlarını, kendi kendine çözme girişimidir. Muhalefet, bu açılımların Amerika Birleşik Devletlerinden kaynaklandığını, Washington’un baskısıyla yapıldığını istediği kadar ileri sürsün, genel izlenim bu girişimin Ankara’dan kaynaklandığı şeklindedir. ABD ve AB bu sorunların çözümü için kapımızı çalarlar. Ancak ABD istediği kadar bastırsın, Ankara istemese bu noktalara gelinemezdi. Aslında bu yaklaşım, hepimizin öz güvenini arttırmalıdır. Kendi sorunlarını yabancılara bırakmamak, yabancıların burunlarını sokmalarına izin vermemek en doğru yaklaşımdır. Ne zaman sizler adım atmaz ve sorunu çözümsüz bırakırsanız, o zaman yabancılar yavaş yavaş içeri sozarlar ve birgün bir de bakarsınız, duruma el koymuşlar ve önanaze çözüm planı koymuşlar. O zaman çözüm sizin değil, yabancı güçlerin çözümü olur. Asıl korkulması gereken durum da budur... Bu açılımda belki hemen sonuç alınmayacak, ancak ne olursa olsun ipler Ankara’nın elinde kalacak. Dışardan gelecek formüller değil, kendi aramızdaki çözümler ön plana geçecek. Türkiye’nin böylesine ön alması, emin olun şimdiden dışarda etkili olmaya başladı bile...Çeşitli başkentlerden artık “Türkiye’nin neler yapması gerektiği”telefonları değil, “Türkiye’ nin ne yapmak istediğini” soran telefonlar alıyoruz. Türkiye kabuk değiştiriyor...