Küresel kriz sonrasında Türkiye'ye olan yurtdışı ilgisi yüksek. Türkiye'nin küresel krizde pozitif yönde ayrışmasının (Başbakan'ın haklı çıktığı şu meşhur teğet geçme tartışması) bunda büyük katkısı var. Hatırlanacağı üzere, daha krizin başında, 2008 yılının sonunda, bilhassa Alman bankaları içerideki laikçi kankaları ile ağızbirliği yaparak 'Türkiye yılın sonunu getiremeden mali bir krizle çöküşün eşiğine gelecek, IMF desteğini alın, bizim malımız olan bankalardan başlamak üzere kendinizi kurtarın' türünden kehanetler buyururlarken, geldiğimiz aşamada Avrupa'nın üçte biri IMF kapılarında sürünüyor. Dahası da geliyor, Şengen ve Euro alanı da çökmenin eşiğinde. Hasta adam Avrupa artık dünyanın bir numaralı sorunu haline gelmeye başladı. Oysa Türkiye krizde ne 'U' şeklinde zaman kaybetti, ne de 'W' şeklinde batıp çıkma emareleri gösterdi. Türkiye dinamik bir tavırla hızla zıpkın gibi dipten fırlayıp, 'V' şeklinde yüzeye çıktı ve şimdi geleceğe doğru atını mahmuzluyor. 2010 yılında yüzde 9 büyürken, bankaları sapasağlam, batan büyük şirketi yok, malî disiplin son derece yerinde ve dolayısı ile bütçe açığı ve devletin bir borç sorunu yok. Avrupa'da en çok iş yani istihdam oluşturan ülke olmuş. Böyle olunca yabancılar merak ediyor. Devletin ekonomi politikalarına yön veren Merkez Bankası ve Hazine gibi kurumlarda çalışan bürokrat arkadaşlar ellerinde çantaları bütün dünyada 'kriz nasıl idare edilir' dersleri veriyor, Türkiye günümüzü kapsayan yakın geleceğin ekonomi literatürüne bir başarı örneği olarak giriyor. Geçmişteki 'bir ülke batırmak' sunumlarından, şimdi 'bir ülke nasıl yüceltilir' konulu araştırmalara konu oluyoruz. Son zamanlarda benim de yurtdışı trafiğim artarak devam ediyor. Hep hayal kurardım, Japon olmak nasıl bir şeydir? Yani bir insanın dünyada ülkesinin başarılarını anlatıp gurur duymasını hayıflanarak özlerdim. Tarihimiz belli, bütün bunları aslında çok hak ediyoruz. Son olarak bu hafta başından beri de Litvanya'nın başkenti Vilnius'ta bulunuyoruz. Buranın meşhur üniversitesi Mykolo Romerio Üniversitesi ile yine burada faaliyet gösteren, Türklere ait Balturka Kültür Akademisi ve Fatih Üniversitesi işbirliği ile bir uluslararası sempozyumda Türkiye'yi tartışıyoruz. Litvanlar sempozyumun adını şöyle belirlemişler: 'Krizden sonra ayakta kalmak: Rol model olarak Türkiye'yi anlamak.' Türkiye'den MB başkan yardımcılarından Prof. Turalay Kenç, Fatih Üniversitesi'nden Prof. Vildan Serin, başbakanlık müşaviri Muharrem Çığlık ve Halk Bankası'ndan Süleyman Arslan da konuşmacı olarak katılıyor. Karşı taraftan da muadil düzeyde katılımcılar var. Bizim katılımcılar Türkiye'nin 2001 krizi sonrasındaki reformlarına ve son küresel kriz idaresine odaklandılar. Bir kalkınma iktisatçısı olarak ben biraz daha kökenlere indim. Benim tebliğimin konusu 'sürekli krizlerden yükselen fırsatlar ülkesine' şeklinde idi. Bir Litvan ise 'krizden krize Litvanya: Ders çıkaran da yok' başlıklı bir tebliğ sundu. Türkiye'den sitayişle bahseden Litvanlar, kendi ülkeleriyle ilgili çok olumsuz konuşmalar yapıyor. Bizim 1990'lı yıllarda başımıza gelen neyse, şimdi de onlar aynısını yaşıyor. Siyasi istikrarsızlık ve güven veren lider eksikliği başlıca sorun. Biz çok şükür bu sorunu çözdük. Aynı lider ve aynı hükümetle üçüncü döneme giriyoruz. Başarının anahtarı ve garantisi bu. Unutmayın, Türkiye'de raflarda ne kadar ilaç varsa, yaşadığımız kriz depremlerinde yerlere döküldü, şişeler kırıldı, ilaçlar akıp birbirine karıştı. Türkiye son on yılda imkansızı başarıp bunları ayrıştırıp ilaçları doğru kaplara yerleştirip raflara dizdi, böylece ayrıştırma, temizlik, tasnif işi bitti. Şimdi envanterimize hakimiz. Kaos bittiğinden, neyi başardık, neler eksik artık görüyoruz. Yapılacaklar da belli, nasıl yapılacağı da açık. Dikkat edin, bu yüzden hasta adamdan devralınan bir ülkede hem iktidar hem de muhalefet '2 trilyon TL'lik bir ekonomi' sözü vermeye cesaret ediyor. Son on yılda yapılanlar sayesinde Türkiye'nin nasıl bir hamle yapmaya muktedir hale geldiğini bundan daha çarpıcı ne gösterebilir ki?