Zindanların sesi ve gurbette baba hasreti

Gurbet diyarındaki en acılı haber, memleketinizdeki yakınlarınızdan birini kaybetmektir. Hele de son vazifeniz için kalkıp gitme imkanınız yoksa ızdırabınız katmerleşerek artar. Düşünceleriniz fırtınalara dönüşür, gözyaşlarınız yağmurlar gibi ıslatır her yanınızı. Göğsünüze ve boğazınıza çöken yükü hıçkırıklarla omuzlayıp kaldırmaya çalışırsınız. Dostların varlığı ve tesellisi sizi ayakta tutar, ufuktaki gayeniz, feri kesilen ayaklarınıza derman olur. Şimdilerde tarifi çok zor olan bu acıyı iliklerime kadar yaşıyorum. Yaklaşık beş yıldır yanında olamadığımı babamı, dağ gibi büyük bir dua edenimi kaybettim. Geçtiğimiz cuma günü çok sevdiği Cuma Namazı saatlerinde ruhunun ufkuna yürüdü babam. Namaz aşığı bir insandı. Secadesiyle o kadar içli dışlıydıki hep kıskanırdım babamın namazını. Çocukken, babam namazı seviyor diye camiye giderdim. Hem namaz kılmış olur hem de babamın gönlüne girmeye çalışırdım...

 

Çorum'un küçük bir köyünde dünyaya gelen babama Veysel ismini vermişler. Daha bebekken anasız ve babasız büyümek varmış alın yazısında. Anadolu'da o dönem ailesiz olmak zordur. Ninesi ve dedesinin ellerinde büyür. Daha ilkokul yıllarında köyün çobanlığını yapmaya başlar. Köy imamının rahle-i tedrisinden temel dini bilgiler edinir. Kışın buzları eritip soğuk suyla abdest almak zorunda kalır ve sık sık hastalanır. Çocuk yaşta köyden ayrılıp Çorum merkezdeki tuğla ocaklarında çalışmaya başlar. Askerlik vazifesi geldiğinde kimsesiz ve sessizce vatani görevine gider. 20 ay boyuncu kimselerin arayıp sormadığı Veysel'i terhisine günler kala komutanı yanına çağırır. "Oğlum senin anan baban, arayacak soracak kimsen yok mu, bu zamana kadar mektubun dahi gelmedi" deyince her daim sessiz ve sakin duran babam başını öne eğer. Komutanın Çorum'da tanıdığı bir arkadaşı vardır ve babamı ona yönlendirir. Böylece hayatı biraz olsun değişir. 

İş bulmuş ve sohbetlere gitmeye başlamıştır. Kalp ve ruhunun derinliklerine işleyen Allah