[Z. Hicran Yıldırım] Semavî Sofralara Davet Var!

Bir yaprak daha düşüyor ey nefsim ömür ağacından…

Bir yaprak daha…

Bir yaprak daha… 

Dilediğin kadar yaşa!

Dilediğin kadar yapış hayata!

Dilediğini sev!

Dilediğin kadar havada bir o tarafa bir bu tarafa sallan dur!

Sonunda sen de kopacaksın yaşamdan, ayrılacaksın sevdiklerinden…

Son hayat yaprağın da düşecek soğuk bir mermerdeki tahta tabuta!

Seni de beyazlara sarıp koyacaklar bir mezara…

İstediğini yap, sonunda mutlaka karşılığını göreceğin bir gün çıkacak karşına!

O son ömür yaprağın da daha düşmeden asrın büyük mütefekkirine kulak ver! Bak ne diyor: 

‘Ey insanlar! Siz burada misafirsiniz. Ve buradan da diğer bir yere gideceksiniz.  Fenâya, yokluğa, hiçliğe, unutulmaya, çürümeye, dağılmaya ve kesrette boğulmaya gittiğinizi kuruntu edip düşünmeyiniz. Siz fenâya değil, bekâya gidiyorsunuz. Yokluğa değil, ebedî bir vücud kazanmaya sevk olunuyorsunuz. Karanlığa değil, nur âlemine giriyorsunuz. Sahip ve Mâlik-i Hakikî`nin tarafına gidiyorsunuz. Misafir olan kimse, beraberce getiremediği şeylere kalbini bağlamaz. Bu menzilden ayrıldığınız gibi, bu şehirden de çıkacaksınız…’

Hal böyleyken nasıl olur da Ezel ve Ebed Sultan’ının seni bir hikmete binaen yaratıp yeryüzüne gönderdiğini unutabilirsin. Belli bir vakit misafir olarak kaldıktan sonra göçüp gideceğini… Yüce Allah’ın, seni kâinat kitabını okuyup anlaman, tabiattaki güzellikleri temaşa ve tefekkür edip kulluk şuuruyla kendisine yönelmen için yaratıp yeryüzüne gönderdiğini nasıl kulak ardı edebilirsin!