Yunanistan: Bir Borçtur Vefa, Herkese Farz-ı Ayn olan...

İnsan olmamız münasebetiyle bazen hayatın gerçekliğinden kopup duyguların dünyasına dalabiliyoruz. Bazen de bu dünyada kaybola biliyor insan. Geçenlerde Meriç Nehri ile tanışmamızın sene-i devresi münasebetiyle ben de beni saran yoğun duyguların izinden gitmekten kendimi alıkoyamadım. Telefonumdaki resimlere bakarken o gün yaşadıklarımız sanki bir daha yaşanıyormuşçasına yeniden canlandılar. Bir de baktım ki tüm benliğimle hayal âleminde Meriç Nehrinde ve nehrin ötesindeki o kadim ve o şirin beldede dolaşıyorum: Yunanistan'da.

Olaylar bir bir geçerken gözümün önünden, ben şu bilinmezliğe tekrar yelken açıyorum: Annemle vedalaşmamı hatırladım; sanki beni bir daha hiç görmeyecekmiş gibi sıkı sıkı sarılmasını, yüzüme değen gözyaşlarını. Sonra da bize bir sütre olan o karanlık geceyi… Karanlığın yüzü de ölüm gibi soğuktur normalde Ama 'karanlığın şerri' 'insani şeytanların' şerrinden pek hafif kaldı o gece. Sonra 'Aziz İstanbul’u düşündüm; Annemin bir daha hiç görmeyecekmişçesine bana sarılması gibi ben de İstanbul’a son bakışımı fırlattım, bir daha asla seyredemeyecekmişim gibi…

Ve Meriç'i hatırlıyorum; biz ümit ve ümitsizlik arasında sallanıp dururken, ilk olarak o pek heybetli bir bakış fırlattı bize, sonra da içten bir selam çaktı. Kendisiyle işimiz bittikten sonra bize yarenlik eden bottan ayrılırken aynı zamanda otuz küsur yıla dair ne varsa ömrüme sığmış olan, hepsinden de ayrıldık bir bir. O an içimizde kabaran yoğun hissiyatı daha sonraki günlerde 'cennetmekan' Dr. Halil Dinç hocam, aynı yoldan geçip aynı ızdırapla inlerken hepimizin adına söyle haykıracaktı: