Üstad  Bediüzzaman Hazretleri  “Fe in tevellev…”  Yani  “Eğer onlar yüz çevirirlerse…”  (9/129) âyeti üzerinde dururken diyor ki: “Bir zaman râbıta-i mevtten (ölümü çok düşünmekten)  ve ‘Ölüm haktır.’  Hükmündeki tasdikten ve âlemin zevâl ve fenasından  gelen bir ruhî vaziyetten kendimi acip ( hayret verici)  bir âlemde gördüm… Baktım ki: Ben bir cenazeyim, üç mühim büyük cenazenin başında duruyorum.

“Birincisi:   Benim hayatımda alâkadar ve mâzi kabrine giren canlı mahlûkatın genel durumunun manevi cenâzesi başında bir  mezar taşı hükmündeyim.

“İkincisi: Küre-i arz mezaristanında insanların hayatıyla alâkadar bütün canlı nevilerinin genel durumunun mâzi mezarına gömülen büyük cenazenin başında bulunan, mezar taşı olan bu asrın yüzünde çabuk silinecek bir nokta ve çabuk ölecek bir karıncayım.

“Üçüncüsü: Şu kainatın Kıyamet vaktinde ölmesi kaçınılmaz olduğu için, nazarımda gerçekleşmiş hükmüne geçti. O büyük cenazenin sekeratından (can çekişmesinden) dehşet ve vefatından şaşkınlık ve hayret içinde kendimi görmekle beraber, istikbâlde de muhakkak gerçekleşecek olan vefatım, o zaman vuku buluyor gibi göründü ve ‘Eğer aldırmaz, yüz çevirirlerse, ey Peygamberim!  De ki: ‘Allah bana yeter. Ondan başka ilâh yoktur. Ben  yalnız ona dayanırım. Çünkü O, büyük Arş’ın, muazzam hükümdarlığın Sahibidir.’  (Tevbe Suresi, 9/129) âyetinin sırrıyla:  Bütün mevcudat, bütün sevgi ve muhabbet duyulanlar, benim vefatımla  bana arkalarını çevirip beni terk ettiler, yalnız bıraktılar. Hadsiz bir deniz suretini alan ebed tarafındaki istikbâle ruhum sevk  ediliyordu. O denize ister istemez atılmak lâzım geliyordu.

“İşte o pek acib ve çok hazin hâlette iken, iman ve Kur’an’dan gelen bir medetle, ‘Onlar aldırmaz, yüz çevirirlerse, ey Resûlüm!  De ki: ‘Allah bana yeter. Ondan başka ilah yoktur. Ben yalnız O’na dayanırım. Çünkü O büyük Arşın, muazzam hükümdarlığın Sâhibidir.” (9/129)  âyeti imdadıma yetişti ve gayet emniyetli ve selâmetli bir gemi hükmüne geçti. Ruh, tam bir emniyetle ve sürurla o âyetin içine girdi.

“Evet, anladım ki, âyetin sarih (ap açık) mânâsından başka bir işâri mânası  beni teselli etti ki, sükûnet buldum ve sekine verdi. Evet, nasıl ki, sarih mânası, Resûl-i Ekrem Aleyhisselam’a der ki: ‘Eğer ehl-i dalâlet arka verip Senin Şeriat ve Sünnetinden yüz çevirip Kur’an’ı dinlemeseler, merak etme!  Ve de  ki: Cenab-ı Hak bana kâfidir. O’na tevekkül ediyorum. Sizin yerlerinize ittiba edecekleri yetiştirir. Saltanat  tahtı herşeyi kuşatmıştır. Ne âsîler, hududundan kaçabilirler ve ne de medet isteyenler medetsiz kalırlar!’ 

“Öyle de işârî mânasıyla (günümüze, Hizmete ve bizzat Üstad Hazretlerine bakan yönüyle) der ki: ‘Ey insan ve ey insanın reisi ve mürşidi! Eğer bütün mevcudat seni bırakıp fânilik yolunda yokluğa giderse, eğer canlı varlıklar, senden ayrılıp giden, ölüm yolunda koşarsa, eğer insanlar seni terk  edip mezaristana girerse, eğer ehl-i gaflet ve dalâlet seni dinlemeyip zulümâta düşerse, merak etme!’   De ki:  ‘Cenab-ı Hak bana kâfidir. Madem O var her şey var. Ve o halde, o gidenler yokluğa gitmediler. O’nun başka memleketine gidiyorlar. Onların bedeline o Arş-ı  Azîm Sahibi, nihayetsiz ordularından ve askerlerinden başkalarını gönderir. Mezaristana girenler de mahvolmadılar; başka âleme gidiyorlar. Onların bedeline başka vazifeliler gönderebilir. Madem öyledir. O herşeye bedeldir. Bütün eşya, bir tek teveccühüne bedel olamaz!’ der.

“İşte, işârî mâna vasıtasıyla; bana dehşet veren üç  müthiş cenaze, başka şekil aldılar. Yani hem Hakîm, hem Rahîm, hem Âdil, hem Kadir bir Zât-ı Zülcelâl’in tedbir ve rubûbiyeti altında, hikmet ve rahmeti içinde, hikmeti gösteren bir seyeran, ibreti gösteren bir cevelân, vazifedârâne bir seyahat suretinde bir seyir ve seferdir, bir terhis ve bir vazifelendirmedir ki, böylece kainat çalkalanıyor, gidiyor, geliyor.”  (On  Birinci Lem’a) 

Peygamber Efendimize (S.A.S.)  bir teselli olarak nazil olan bu âyet, her asırda da yepyeni mânalarla iman ve Kur’an hizmetinde ihlaslı hareket eden ehl-i imana teselli edici özelliklerde kendisini gösterir…