Üstad Bediüzzaman Hazretleri’ne “Tevafukla kerâmet nasıl kat’î sâbit oluyor?” diye soruluyor. O da şöyle cevap veriyor: “Bir şeyde tevâfuk olsa, küçük bir emâre (belirti, ip ucu) olur ki, onda bir  kast var, bir irade var, rastgele bir tesadüf değil. Bilhassa, tevâfuk birkaç cihette olsa, o emare tam kuvvetleşir. Bilhassa, yüz ihtimal içinde iki şeye mahsus ve o iki şey birbiriyle tam münasebettar olsa, o tevafuktan gelen işaret sarih (net) bir delâlet hükmüne geçer ki, bir kast ve irade ile ve bir maksat için o tevâfuk olmuş; tesadüfün  ihtimali yok. Meselâ bu Mirac’ta aynen böyle oldu. Doksan dokuz gün içinde yalnız Regaib Gecesi’ne ve Mirac Gecesi’ne yağmur rahmetinin tevâfuk etmesi ve o iki gece ve güne mahsus olması, daha evvel ve daha sonra olmaması ve şiddetli ihtiyacın tam vaktine uygun gelmesi, Mirac Risalesi’nin buralarda (Emirdağ civarında)  çoklar tarafından şevkle okunması, yazılması, neşredilmesine rast gelmesi; o iki mübarek gecenin birbiriyle birkaç cihette tevâfuk etmesi; mevsimi olmadığı için acîb gürültülerle, söylenmeyecek maddî mânevî zemin gürültüleriyle feryatlarına tehditkârâne ve tesellîdârâne tevâfuk etmesi ve ehl-i imanın ümitsizliklerine teselli aramalarına ve dalâletin savletinden (şiddetli hücumundan) gelen vesvese ve zafiyetine karşı kuvve-i mâneviyesinin takviyesini istemelerine tam tevâfuk etmesi: ‘Bu geceler gibi İslâmî şeâirlere (önemli timsâl ve sembollere)  karşı hürmet  edenlerin hatalarına bir takdir olarak, kâinat  bu gecelere hürmet eder. Neden siz  etmiyorsunuz?’ diye mânâsında, kesretli (bol yağan yağmur) rahmet ile şeâir-i İslamiyeye karşı, hatta gökler ve fezâ-i âlem (bütün uzay) hürmetlerini göstermekle tevafuk etmesi,  zerre mikdar insafı olan bilir ki, bu işte husûsî bir kast, irade ve ehl-i imana hususî bir inayet ve merhamettir; hiçbir cihette tesadüf ihtimali olamaz. Demek Mirac’ın Hakikatı, Muhammed Aleyhisselamın bir mucizesi ve en büyük kerâmeti olduğu ve Mirac merdiveni ile göklere çıkması ile Ahmed Aleyhisselamın zatının semâvat ehline ehemmiyetini ve kıymetini gösterdiği gibi; bu seneki Mirac da zemine ve memleket ahalisine ve kainatça hürmetini ve kıymetini gösterip bir keramet gösterdi.”  (Emirdağ  Lahikası 19. Mektup)

Birinci Şua’da âyetlerin riyazî tevafuklarının, Kur’an’ın tefeyyüzatından ilhamatından, sünuhatından, istihracatından ve istinbatından çıkan Risale-i Nur’a işaretleri hakkında Üstad Bediüzzaman Hazretleri İkinci  İhtar’da diyor ki: “Tevâfuk ile işaretler, eğer mânevî münasebetlere dayanmaz ise, önemi azdır. Eğer mânevî münasebatları kuvvetli ise, bu onun bir ferdi hükmünde olsa ve müstesna bir liyakatı bulunsa, o vakit tevâfuk önemlidir. Ve o kelamdan bunun irade edildiğine dair bir emâre olur. Ve ondan o ferdin hususî bir surette dahil olduğuna ya remiz, ya işâret, ya delâlet hükmünde onun gösterir. İşte gelecek Kur’an âyetlerinin Risale-i Nur’a işaretleri ve tevâfukları, ekseriyetle kuvvetli bir mânevi münasebete dayanırlar. (…)  

Beşincisi:  Riyazî ilimlerin ulemasının rakam münasebetleri içinde en lâtif düsturları ve avamca harika görünen kanunları, bu tevâfukî  hesabın cinsindendirler. Hatta eşyanın fıtratında Cenab-ı Hak, bu hesabî tevâfukiyi bir nizam ve intizam düsturu ve bir birlik ve insincam kanunu ve bir tenasüp ve ittifak vesilesi ve bir güzellik ilkesi yapmış. Mesela, nasıl ki, iki elin ve iki ayağın parmakları, sinirleri, kemikleri, hatta hücreleri, gözenekleri, hesapça birbirine tevâfuk ederler. Öyle de bu ağaç, bu baharda ve geçen bahardaki çiçek, yaprak, meyvece tevâfuk ettiği gibi, bu baharda dahi az bir farkla geçen bahara tevâfuk ve gelecek baharlarının dahi, geçmiş baharlarına İlahî iradeyi gösteren sırlı ve az farkla muvâfakatları, Cenab-ı Hakk’ın bir olduğunu gösteren kuvvetli bir vahdaniyet şâhidir.” Evet Kur’an’ın âhir zamandaki beyan’ından doğan bu iman ve Kur’an  hizmetin  bir kerâmeti de hizmetlerde görülen tevâfuklardır.