İslâm Köylü Hâfız Ali Ağabeyin vefatı üzerine Üstad Bediüzzaman Hazretleri yazdığı mektubunda diyor ki: “Aziz, sıddık kardeşlerim, ‘Her musibet karşısında deriz ki:  Biz, Allah’a aitiz ve zaten O’na döneceğiz.’  Ben hem kendimi, hem sizi, hem Risale-i Nur’a taziye ve merhum Hâfız Ali’yi ve Denizli Mezaristanı’nı tebrik ediyorum. ‘Meyve Risalesi’nin hakikatını ilmelyakîn ile bilen bu kahraman kardeşimiz, aynelyakin ve hakkalyakîn makamına çıkmak için, kabre cesedini bırakıp melekler gibi yıldızlarda, âlem-i  ervahta seyahate gitti ve tam vazifesini yapıp terhis ile istirahate çekildi. Cenab-ı Erhamü’r-Râhiminin Risale-i Nur’un bütün yazılan ve okunan harfleri adedince amellerinin defterine hasenât yazdırsın, âmin… Ve onların sayısınca onun ruhuna rahmetler yağdırsın âmin. Ve  kabrinde Kur’an’ı, Risale-i Nur’u ona şirin ve enis arkadaş eylesin, âmin… Ve Nur Fabrikası’na onun yerine en kahramanı ihsan edip çalıştırsın âmin, âmin, âmin… Siz dahi benim gibi dualarınızda onu yâdediniz. Bin lisan onun lisanı yerine kullanıp, ‘O,  kaybettiği bir hayat ve bir dil yerinde mânevî bin hayat kazandı.’ diye Rahmet-i İlahiye’den ümit varız. (…)  Ben merhum Hafız Ali’yi aynen hayattaki gibi Risale-i Nur ile meşgul olarak en yüksek bir ilimde çalışan bir talebe-i ulûm  vaziyetinde ve tam şehitler mertebesinde ve tarz-ı hayatlarında biliyorum ve o kanaat ile ona ve onun gibi Mehmed Zühdü’ye ve Hâfız Mehmed’e bazı dualarında derim: ‘Yâ Rabbi!  Bunları kıyamete kadar Risale-i Nur kisvesinde   iman hakikatleri ve Kur’an sırları ile kemâl-i ferah ve sevinç ile meşgul eyle.’  Âmin! İnşaallah…”  (On Üçüncü Şua)

 

Bir sohbette idik. Normalde sohbet bittikten sonra yazılı sorular başladı. Tam ayrılmak üzere iken içinde uzun bir soru olduğunu zannettiğim bir kağıt geldi. “İşte bir günlük bir mesele!” derken baktım üzerinde bana özel bir şey olduğunu ifade eden bir yazı gördüm. Sonra yanıma alıp yürüdüm. Daha sonra merakla bakınca bir rüyanın anlatıldığını fark ettim. Sadece bir ismi rumuzlu olarak işaretledim, diğer yerlerini aynen sizlere arz ediyorum:

“Rüyamda çok büyük bir saraydaydım. Uzun, yüksek ve  üzerinde Selçuklu dönemine ait yıldızlı oymaları olan ahşap kapıları olan bir saray. Ailemizle birlikte bir düğün münasebeti ile oradayız. O esnada bir yakınımla karşılaşıyorum. Elinde içinde erzak bulunan bir tepsiyi  bana uzatıp mutfağa götürmemi söylüyor. Daha önce gittiğim ve bildiğim bir yer değil burası, koridora çıkıyorum. Önümde bir sürü kapı vardı. Mutfağı bulmak için ilk kapıyı açıyorum. İçerde bir kapı daha görüyorum. Fakat bu kapının üzerinde iki büyük delik var. Kapıyı açmadan oradan içeriye baktığımda, aralarında (A.A.A.) ile birlikte genç veya  yaşlı abilerin harıl harıl bir fabrika da çalıştıklarını gördüm. Kapının ardında büyük bir fabrika olduğunu gördüm. Onların beni görmelerini istemedim ve hemen geri çekildim. Kapıyı kapatıp ortadaki diğer kapıya yöneldim. Açtım. Kapı kız ve erkek öğrencilerle dolu bir üniversite amfisine açıldı. Kapıdan içeriye başımı biraz daha uzatınca M. Ali Şengül hocamın üzerinde profesörlerin giydiği bir cübbe ile ders verdiğini gördüm. Onu gördüğüme çok sevindim ama rahatsız etmemek için tekrar tam geri çekilecek iken beni gördü. Tebessüm etti ve beni ismimle yanına çağırdı.

Hocam nasılsınız? Ne yapıyorsunuz? Diye sordum. Vazifesinin devam ettiğini söyledi. “Fıkıh, Tefsir, Kur’an, ilmihal dersleri veriyorum. Burada da işim çok. Arkadaşlarıma git ilet. Ben iyiyim beni merak etmesinler. Arkadaşlarıma söyle” dedi. Onu görmenin sevinci  ve mutluluğunun yanı sıra kendisini özlediğimi de ifade ettim. Gülümsedi eliyle omuzuma birkaç kez dokundu. Sonra beni uğurladı. O esnada da uyandım.” 

Prof.  Dr.  İbrahim Canan Hocamızı da vefatından sonra rüyada gören bir arkadaşımız onu üniversitedeki odasında çalışırken görüyor Bizler de inşaallah iman ve Kur’an Hizmeti’nin talebeliğine liyakat kazanabilirsek, berzah âleminde böyle güzelliklerle meşgul olma mazhariyetine ulaşabiliriz. Cenab-ı Hak inayetiyle bizleri de öyle eylesin. Amin…