Herkesin muhakkak surette ya bir istişareye ya bir sohbete veya tekrarlanan bir hizmet faaliyetine katılmaları, vazifesi olmayan hiçbir hizmet insanının kalmaması veya herkese bir sorumluluk verilmesinin önemi daha önce de ifade edilmişti. 

Başkalarının hayatta kalması ve hayat bulması için koşturmayanların canlı ve hayatta kalmaları mümkün değildir. Bu önemli gerçeği her zaman hatırda tutmalı ve hem kendimiz hem de arkadaşlarımız için buna göre planlar ve programlar yapmalıyız: 

İlk yazıda da kısmen temas edildiği gibi, uzak durmanın veya uzaklaşmaların çok farklı nedenleri vardır. Süreçte yaşananlar, ülfet-ünsiyet, beklentilerine karşılık bulamama, aktif hizmetlerde koştururken birden pasif hale gelme ve Hücumat-i Sitte’de ele alınan hastalıklar gibi daha pek çok şey bu bağlamda ifade edilebilir. 

Dolayısıyla, dargınlıkların ve uzaklaşmaların sebeplerini doğru tespit etmek ve ondan sonra bunlara göre hal çareleri aramak önemlidir: 

“Bir de bazı insanlar vardır ki bunlar hakikaten çok canlı, çok kanlıdırlar. Çok hareketlidirler. Fakat işte bazılarımız, konumumuz itibariyle, falan filan yerde istihdam edilmeli, filan filan yerde istihdam edilmeli (derler). İnsanlar kendilerini pasifize edilmiş gibi görürler, demek ki bana ihtiyaç kalmadı falan derler.

Böyle bir mülahaza girerler. Bir kısım böyle psikozlarla uzak dururlar. Artık omuz vermezler. O güne kadar koştukları şey “demek ki beyhude koşmuşuz” (derler). Yani çok az da olsa bu daire içinde, dairenin temelde ihlas blokajı üzerine oturmasına Allah'ın bir lütfu olarak, bunların emsali çok değildir. Ama cemaate göre, harekete göre, fakat azımsanmayacak kadar da vardır. Ve siz de az başınızı kaldırıp baktığınız zaman (görürsünüz) temerrüt eden insanlar da vardır. Bunların ruhlarını azıcık analiz ettiğinizde, temelde, hakikaten beklediklerini bulamama gibi şeylerden dolayı çok basit meselelere bağlı bir küçük küskünlük vardır. 

Temel saikleri bilmek lazım yani. Ziya Paşa'nın dediği gibi “Bil illeti, kıl sonra mudavata tasaddi /Her merhemi her yaraya derman mı sanırsun!” Halk ilaçlarıyla değil yani. Hazık hekimlere götürmek lazım. Temkinli olmak lazım. Mutlaka uzmanına gitmek lazım…

Yani bazen hepimize ait şeyler oluyor. O şahısların problemlerini, tevakkuflarına sebebiyet veren hususları görerek, doğru okuyarak, yanlışımızdan geriye dönüp, onları hakikaten aktif olabilecekleri, rantabl olabilecekleri yerlerde istihdam etmek lazım. Yani bir küheylan gibi koşan bir arkadaşı tutup, “sen burada masanın başında otur” falan dediğiniz zaman onu öldürürsünüz…”  Heyecan Yorgunluğu… (Kasım 16, 2009)

Mutlaka herkese bir vazife verme ve kendilerini bir sorumluluk altında hissettirme hedefine ulaşmak için, yukarıda sayılanlara ilave olarak, ayrıca aşağıda belirtilen ve tavsiye edilen hizmet alanlarında (bu alanlar çoğaltılıp daha da çeşitlendirilebilir) görevlendirilebilir veya bu faaliyetlere aktif olarak katılmaları sağlanabilir; 

-Sivil kuruluşlarda danışmanlıklar vermek

-Önceki görev yerlerinin danışma kurullarına almak

-Nasih olarak görev yapabileceklere grup dersleri vermek 

-Hizmet birimlerindeki bireylerin yetiştirilmesine yönelik ihtisas dersleri verdirmek

-Diyalog hizmetlerinde görevlendirmek

-Tecrübe gruplarına almak

-Çevre hizmetleri organize edip istihdam etmek 

-Gençlerle irtibat kurabilecek karakter ve yapıda olanları gençlerin rehberliğinde kullanmak

-Uzmanlık ve tecrübelerine bağlı olarak kulüp benzeri yapılara almak

-Hizmet birimlerinin geliştirilmesine, entegrasyon ve asimilasyon gibi güncel problemlerin çözümlerine yönelik çalışan komisyon ve düşünce gruplarında (think-tanks) görevlendirmek

-Bazı grupları, aileleri veya kişileri onlara zimmetleyerek, takibinden sorumlu tutmak…

Hizmet-i imaniye ve Kur’an’iyede birtakım hizmetlerde bulunmuş, Allah yolunda, bir dönem cehd ve gayret sarf etmiş olan insanlara karşı vefalı olunması ve bunlardan, yaşadıklarının etkisiyle hizmetlerden uzaklaşanlara, kenara çekilenlere veya küsenlere bu zor zamanlarında sahip çıkılması en önemli bir ahlaki vasıf olan vefanın gereğidir. Böyle bir vefa ortaya konulmalıdır ki vefa görülebilsin. En yüce vefalı olan Zat’ın (CC) vefasına, hıfz ve inayetine mazhariyet de vefalı olmaya bağlıdır. 

Bu en zor olan zaman diliminde, ayakta kalabilmek ve kazanma kuşağında kaybedenlerden olmamak, yani ilahi desteğe mazhar olabilmek için en büyük bir vesile vefadır. İşte bu vefanın güzelliklerini ve insanlara kazandırdıklarını bir de bu zamanın sahibinin beyanlarında takip edelim:

“Vefa, bizim yamaçların gülü, çiçeğidir. İnsanlara karşı vefa, onlardan gelen en küçük iyiliklerin dahi bir ömür boyu unutulmaması demektir. İnsan, günahlarını unutmadığı gibi, kendisine yapılan iyilikleri de unutmamalıdır…

Zira Allah’a ve Resûlü’ne karşı vefalı olan bir kişinin, çevresine karşı vefasız olması mümkün değildir. İnsanlara karşı vefa hisleri gelişmeyen bir kişi, Allah ve Resûlü’ne de vefasız davranacaktır. Nitekim bir hadis-i şerifte insanlara teşekkür etmeyenin, Allah’a da şükretmeyeceği ifade edilir.

Evet, önemli olan, vefayı bir ahlâk hâline getirebilmektir. Tamamen vefaya programlanan bir insanın nazarında bir bardak çayın kırk yıl hatırı olur. O, yapılan hiçbir iyiliği unutmaz. Kendisinden iyilik gördüğü kişileri her gördüğünde saygısını ifade eder. Hiçbir iyilik ve güzelliği karşılıksız bırakmaz…