Namazla olan dostluğumun başlangıcı, on dört yaşlarıma dayanır. Tabii ki öncesinde de namaz kılmışlığım vardı, ama “Günde artık beş kez görüşsek iyi olur” diye aramızda sözleştiğimizi hatırlıyorum. İlk zamanlar tam buluşma saatlerine riayet edemedim, ama sonrasında aramızdaki dostluk bayağı ilerledi. Gün geldi, kimseyi görmesem de sevgili dostumla görüşmelerim bana yetti. Bazen onu çok ihmal ettim, bazen adeta geçiştirdim. Bazen de su gibi, hava gibi geldi bana; bunalmış dünyamın imdadına bir itfaiyeci gibi yetişti. Ama vefalı olan hep o oldu; beni ne terk etti ne de bana darıldı. İstanbul’un en güzel mabetlerinde çok kaçamaklarımız oldu. 

Namazdı gençlik yıllarımın iffet limanı. Bir günaha gideceğimde karşıma bütün ihtişamıyla çıkıp, “Burası çıkmaz sokak” deyip kollarını makas gibi açtı. Ümitsizliğe düşecek oldum, hayatın bazı engelleri ağır geldi karşıma; yine sevgili dostumdu beni bana bırakmayan. Gün geldi, hadiselerin yüzü karardı. O yine ötelere ait edasıyla karşıma dikildi ve “Bu da geçer Ya Hu” diye fısıldadı kulağıma. Buluşmalarımızın zamanı belliydi ama yeri değişebiliyordu… 

Moskova gibi dinin ruhuna uzak bir şehirde altı yıl yaşadım. Namazla olan dostluğum burada daha da ilerledi. Bana adeta çelikten bir kale oldu. Muhafızım oldu ve kalbe gidecek düşmanlara vize sordu; beni benden çok düşündü. Karanlık gecelerimi aydınlattı; bu coğrafyada dökülen gözyaşlarının biricik şahidi oldu, sessiz sessiz… 

Uzun seyahatlerde, karanlık gecelerde, neşeli günlerde, bayramlarda hep yanımda oldu.

Afrika gibi kara incilerin kıtasında bir güneş gibi parladı ve ışık oldu yoluma. “Bu coğrafyanın kaderi sadece sömürge olmak değil; kendi kimliğini ve ruhunu kaybedenlerin kendi kendilerine yazık etmesi” dedi bana, kulak verdiğimde dostuma. Namaz, vefalı dostlarına hem dünya hem öteler adına birçok sırlar verir. Ayrıca korkulu anlarda kahramanca yanınızda duran, gözüpek bir savaşçıdır. 

Namaz, göklere yükselen ve yükselten bir helezondur. İstikamet çağrısıdır. Rabb’e teşekkürün en kestirme yoludur. Tevbenin alışkanlık hâline gelmesidir. Kardeşlik bağı tesis eder, bütün namazı dost edinenlerle. Bir ışıktır, Burak’tır gökler ötesine açılan. İki cihan arasında bir karargahtır kurulan. Gönlün Belkıs tahtıdır, mekânsız ve zamansız. 

Yüce Nebi’ye aracısız, doğrudan Rab’den gelen en büyük hediyedir. Bu âlemlere her zaman seyahat vizesidir. Kasvetle kararan kalplere bir diriliştir. “Bunaldım” diyenlere cömert bir nefestir. Namazla tanışmayan, gerçek dostla tanıştım demesin. Namazı dost edinmeyen, en büyük hüsran ve kayıptadır. Namazı tanımayanlara yorgunluktur namaz. 

Kulluğun özeti, çekirdeğidir namaz. Esmayı okumak isteyenlere tam bir rasathanedir, teleskoptur. Yeryüzünde Âdem Nebi’den beri şeklin farklı olsa da hep vardın, kadim bir dostusun insanın. Kur’an, en samimi yârenindir. Kur’an’la gerçek özüne ulaştın. Aklın yaya kaldığı, kalbin sınırlarını zorlayan Miraç’ın sembolüsün. Kulun, Sultana vasıl olurken, seçkin topluluklara hitabıdır namaz. Kab-ı kavseyn, imkan ötesine seyahatin hatırasıdır.

Namaz, Rab’le mahrem makamdır, hemhâl olmaktır. Tefekkür serasıdır. Gözün yaşardığı, kalbin inceldiği sihirli bir buluşmadır. Ezanla başlayan, abdestle paklanan, kametle açılan, rükû, kıyam ve secde ile yükselen bir gül ve etrafına rayihalar saçan muhteşem bir dilberdir. Niyet enginliği ile göklere ulaşan bir ışık cümbüşüdür. 

Benlik çağında, egoların insanları yuttuğu bir zamanda, bencilliğin yüzüne dökülen bir kezzaptır. Kasvetin ve karanlığın üstüne dökülecek en emin nurdur, sudur. Hayatı tekrar arayanlara bütün benliğiyle yönelmiş, kucağını açmış bekleyen tam vefalı bir yardır. Ebedi huzur yurdunun anahtarıdır namaz.

Ben çok vefalı olamadım bu can dostuma, ama o bana hep vefalı oldu..