İki ihtimal vardı:

Ya devlet yeni bir sistem kurmuştu ve benim gibi dinini yarım yamalak yaşayan insanları hapis adı altında bu görevli grupla ıslah etmeye çalışıyordu ya da bu işte kesinlikle bir yanlışlık vardı...

Merakıma yenik düşüp hepsine tek tek suçlarını sordum ve aldığım cevaplar şunlardı:

-“Bilmiyorum daha iddianamem gelmedi, 6 ay oldu.”

-“Başbakanımızla gittiğimiz Somali yardımından dolayı, 22 ay oldu.”

-“Program varmış bende ama içerik yokmuş, 8 ay oldu.” 

-“Biri beni ihbar etmiş, itirafçıymış. Ama ismimi yanlış söylüyor ve dediği şehre de hiç gitmedim, 1 yıl oldu.”

-“Ben yayıncıyım.”

-“Ben beyaz eşya satıyordum, laptopumu bile aldılar. Alacak verecek hepsi gitti, iş yerimi arkadaşıma emanet ettim. Borcum vardı, bir ödesem gerisi kolay.”

-“Ben de matematik öğretmeniyim.” (Suçun ne abi, sıfırla devleti mi çarpmaya çalıştın?)

Oha diye bağırasım geldi, nasıl bir örgüttü bunlar ya...

Ben mi ne oldum? 5 yıldır elime almadığım Kur’an’ı, her gün bir cüz olacak şekilde okuyordum. Hiç okumadığım tefsirli Türkçe mealini okuyordum. Ve kendime kızıyorum, neden daha önce hiç okumamışım diye... Ayrıca ketılla farklı farklı yemekler yapmayı öğreniyorum. Daha önce günde birkaç vakit anca kıldığım namazımı burada hiç kaçırmıyorum ve daha yavaş, daha düzgün kılmaya çalışıyorum. Galiba ben, azılı bir terörist oldum burada...

Terörist olmayı gözünüzde çok büyütmeyin. İnanın çok zor değil hatta siz de teröristsinizdir de farkında değilsinizdir. Yaşadıklarım beni kahraman da yapabilirdi, normal sıradan bir insan da ama gel gör ki büyüklerimiz bizi  terörist ilan etmişti. Gerçi kimseyi inandıramadık. 

Bir gün kelepçeyle hastaneye götürülüyorum tabuta (cezaevi aracı) bindirdiler. Adli suçlular yani hırsız, tecavüzcü, katil koltuklu minibüsle; biz azılı teröristler tabutla götürülüyoruz. Yanımda diğer örgütten bir terörist oturuyor. Ama harbi terörist... Bomba, silah ne ararsan var, dağlarda yaşamış falan. Bana suçumu sordu silahlı terör örgütüne üye olmak dedim. “Hassttir senden terörist mi olur?” deyince farklı bir ikilem oluştu bende. Eğitim şart n'apalım, öğretmediler diye takıldım. 

Devlet zar zor beni terörist olduğuma tam ikna etmişti ki bu pkklı benim terörist olamayacağımı hatırlattı. 

O halde ben neydim ve neden hapisteydim? Ailem inanmıyor, bazı arkadaşlarım inanmış ki irtibatlarını kestiler. Müşterilerimin bir kısmı selam dahi vermiyor devlet 6 yıl 3 ay ile tescilledi terörist etti ama terörist camiası bizi kabul etmiyor. Çık çıkabilirsen bu durumdan.

Ticaretle uğraşan bir esnaftım. 20’li yaşlarda başladım iş hayatıma. İyi kazanıyor, iyi harcıyordum. Sokak çetesi olabilecek dahi bir arkadaşım olmadı hiç. Hayatımda sadece askerlik yaparken silah gördüm orada bile kullanmadım yazıcı yaptılar. Sadece silahı Tahtakale’de vitrinlerde gördüm o da kurusıkıydı. Ülke ülke dünyayı gezdim umursamaz bir hayattı benimkisi. Ne zamanki vicdan denen dürtü bir tarafıma batmaya başladı o zaman Allah adı geçen sohbetlere gitmeye başladım ve namazıma daha da dikkat etmeye çalıştım. Bilmiyordum bu sürecin beni terörist yaptığını. Fakir fukara dediler gittik bizzat yardımda bulunduk. Fakir öğrenci dediler cebimizden verdik. Meğer bunların hepsi suçmuş. Başıboş hovarda gezerken babam demişti ki ite kopuğa takılma hapse düşersin. Ben de namazında niyazında insanlara takıldım hapse düştüm. Meğer aç bir insan gördün mü dönüp kaçacaksın, fakir mi gördün bir tekme de sen sallayacaksın. Aksi halde terörist damgasıyla Silivri’ye gönderiyorlar.

Eski hayatımı yaşasaydım, hovarda bir şekilde, kimseye faydası olmayan, gezip tozan, bencil bir hayat hapse girmeyecektim. Yaşadıklarımdan ders aldım mı diye soracak olursanız maalesef hayır. Tahliye olduktan sonra da gördüğüm zor durumdaki insanlara elimden geldiğince bir şeyler yapmaya çalışıyorum. İçimdeki vicdan denen şeyi kesip atamıyorum. İnsani duygularım ağır basıyor. Zannederim iflah olmaz bir teröristim...