Bir gün haberlerde bazı sapıkların bir kadının evine girip tecavüz ettiği haberini seyrettiğimde üç gün kendime gelememiştim. Eşimiz dul, çocuklarımız yetimdi ve başlarına bir iş gelse biz en fazla üç gün sonra öğrenebilecektik ve hiçbir şey yapamayacaktık. Bu kadar çaresiz bu kadar mahpustuk. Yediğimiz açık büfeler, ticaretlerimiz, arabamız, işyerimiz, gardırobumuzdaki eşyalar, gittiğimiz yollar, vasıflarımız hepsiyle bağlarımız kopmuş ve hepsi geride kalmıştı. Açık görüşlerde bir saate sığdırabildiğimiz aile bağlarımız kalmıştı sadece. Diğer sosyal bağlantılarımız tümden kopmuştu.

Tahliye sonrası o bağlantılar hiç olmadı. Tek tük gerçek dostlarım hariç aranmaya, görüşülmeye korkulan biriydim. Yalnızlığımız  tahliye sonrası da devam etti. Korku cumhuriyetinde uzak durulması gereken biriydim artık. İçeride biz sadece kırk kişiydik, can cana et tırnak gibiydik. Tahliye sonrası aslında onların da mecburiyetten öyle olduğunu gördük. Tahliye sonrası onlar da irtibata geçmekten korkuyor, telefonlarını açmıyorlardı. İçerideyken anılarımı hayal kurarak hep canlı tutmaya çalıştım. Rüyalarıma işliyor, hayallerini kuruyordum. Tahliye sonrası onlar da kaybolmuştu. İçeride yalnızken dışarıda tümüyle yapayalnızlığa mahkum olmuştum. Geride bıraktıklarımızın ne kadar anlamsız olduğunu anladım. En büyük zenginliğim elimde kalan yalnızlığımdı. Sahip olduğum sarıldığımda eşim, başını okşadığımda çocuğum ve her daim bizi gözeten namazlarda, dualarda görüştüğüm yalvardığım yaradanım olduğunu anladım. Geride bıraktıklarımızın aslında hiç sahip olmadığımız şeylerin olduğunu gördüm. Yaptığımız bol sıfırlı ticaretler, yemekli toplantılar, bayram, cuma, doğum günü mesajları hepsinin menfaate dayalı bir ilişki olduğunu tüm çıplaklığıyla gördük. Kaderi yaşadık. Kazanım ve kaybedişlerin muhasebesini daha kolay yapıyorum artık.

Hayatın bir varmış bir yokmuş arasına sıkışmış bir lahza olduğunu öğrendim. Kaybedişliği yaşadık tüm benliğimizle. Sıfırı tüketen bir insanın bir sonraki hayatı hep kazanımdır. Ve artık sahte harç kullanmıyorum hayatımda. Temelini daha sağlam atar oldum hayatımın. Yaşım 42 ve yeni doğmuştum. Yıkılan enkaza yeni temel atmak daha bir kolay oluyor. Hayata farklı pencereden bakabiliyorum. Geride kalanlar aslında zaten bizim değilmiş meğer. Artık eşyaya çok anlam yüklemiyorum. Tek üzüldüğüm insanlara artık çabuk güvenemiyorum ve hep bir acaba diyeceğim.

Bir hikâye vardır anlatılır. Arap bir şeyhin çok meşhur, çok pahalı, çok güçlü bir atı varmış. Bütün yarışlardan birinci çıkar, çok gösterişli bir atmış. Rakip aileler toplanmış namlı bir hırsız tutmuşlar bu atı çalması için. Şeyh bir gün bu atla çöle gezmeye çıkmış. Hırsız çölde şeyhin geçeceği yolda perişan bir şekilde yatıp, “Allah rızası için su.” diye inlemeye başlamış. Bunu gören şeyh atından inip hırsıza su verecekken bir dönmüş ki atı yok. “Eyvah” diyip üzülmüş. Hırsız demiş ki, “Ne üzülüyorsun, bir sürü atın var, bir tanesi olmasa ne olur?” Şeyh demiş ki, “ Ben atıma üzülmüyorum, bundan sonra çölde susuz kalan kimseye su vermeyecekler artık buna üzülüyorum.”