Kucağında bebeğiyle hapse gönderilen annelere

-Kucağında bebeğiyle hapse gönderilen annelere-

Kabul olunmuş bir duaydınız siz.

Anneciğiniz sizi, nefsin ve şeytanın ayartıcılığından ve her türlü sosyal baskıdan azade olarak, “hür iradesiyle” Rabbine adamıştı.

O güne kadar Beytü’l Maktis’e sadece erkekler nezr edildiği için olsa gerek, kız olarak doğuşunuzu şaşkınlıkla karşılamış, “Rabbim ben onu kız doğurdum. Erkek kız gibi değildir” demişti.

Oysa Allah, ona istediğinden daha hayırlı ve daha güzelini vermek istiyordu: Sizi.

“Kabullerin en güzeli” ile kabul edilen o duayla siz, bir “adanmış” olarak doğacak, tarihin akışını değiştirecektiniz.

HEM BETÜL HEM AZRA’YDINIZ

Rabbinizin adanmışlara, murad ettiklerinden daha fazlasını vaad ettiğinin ispatı gibiydiniz adeta.

İsim kaderdir ya… Sizi anneciğiniz isimlendirmiş, “Ona Meryem adını koydum” demişti. Âramca “ibadet eden” anlamına geliyordu güzel isminiz ve o isimle Kur’an’ın satırları arasında otuz dört defa zikrediliyordunuz.

“Betül”dünüz. İradenizin hakkını vererek bakışınızı Hakk’a odaklamış, Allah’tan başka her şeyle alakanızı kesmiştiniz. O’nu tam bilme, bulma, hatta bilmeler ötesi bulmaya kilitlenmiştiniz.

“Azra”ydınız. İffetinizi koruma mevzuunda o kadar hassastınız ki, karşınızda temessül eden bir ruhanî karşısında bile tir tir titremiş ve “Senden Allah’a sığınırım” (Meryem 18) demiştiniz.

Rabbiniz sizi güzel bir çiçek gibi yetiştirmiş ve Hazreti Zekeriya’nın himayesine vermişti (Âli İmran 37).

Semavi bir tohumdunuz da, mescidin bağrında sümbülleniyordunuz.

“Allah dilediğini hesapsız rızıklandırır” diyordunuz, fevkaladeden ikramlandırılmanız karşısında, Hazreti Zekeriya’ya.

Öylesine lütuflar ve ihsanlar kuşağında, öylesine mucizelerle çevriliydiniz.

“Taat üzre sabır”da derinleşirken “bela ve musibetlere karşı