Recep Tayyip Erdoğan’ın Refah Partisi’nden İstanbul Büyükşehir Belediye Başkanı seçildiği sene, Zülfü Livaneli de SHP’den aday olmuştu. (Yoksa CHP miydi, o kadar ad değiştirdiler ki, bazen karıştırıyorum.) Livaneli, Bülent Tanla aracılığıyla Zafer Mutlu ile ahbap olmuş ve Sabah’ta yazmaya başlamıştı. (Bülent Tanla’nın şimdi bir başka belediye başkanı olan Mustafa Sarıgül’ün ekibinde olması, kaderin tatlı bir cilvesi olsa gerek.) Dönem Livaneli’nin şarkılarıyla Türkiye’yi ayağa kaldırdığı dönemdi. O yaz, SABAH yazarlarının evlerinde davetler verdiği bir yıldı. En talihsizi Güngör Mengi’nin evinde olmuştu, çünkü o akşam Çetin Altan DYP adayı İlhan Kesici’yi DTP Müsteşarlığı’nı bırakıp siyasete girdiği için ağır bir dille eleştirmişti. Neyse, dönelim Livaneli’nin adaylığına. Dinç Bilgin bu konuyu ilk kez duyduğunda, ‘’Sen sanatçısın, ne işin var politikada’’ diyerek net tavır almıştı. İlk gün karşı çıkmıştı, hep çıktı. Dinç Bey, Livaneli’nin adaylığına, benim tanık olduğum konuşmalara göre, kesinlikle karşıydı. Ama kimi yakın dostları aklını çeldi ve Livaneli aday oldu. O zamanlar Sabah ve Hürriyet Gazetesi kıyasıya bir rekabet içindeydi. Ya Aydın Doğan, Livaneli’nin Dinç Bilgin tarafından aday gösterildiğini sandı ya da Livaneli’nin Büyükşehir’in imkanlarını Dinç Bilgin’e peşkeş çekeceğine inandı. O yüzden Doğan Grubu ama özellikle Hürriyet Gazetesi, Zülfü Livaneli’ye karşı açık bir tavır aldı. Bir sabah Hürriyet Gazetesi’ni elimize aldığımızda gerçekten şoke olduk. Livaneli’nin 12 Mart döneminde çekilmiş gözaltı fotoğrafları, ‘’Livaneli’yi üzen fotoğraflar’’ diye manşete çekilmişti. Livaneli, bir katil zanlısı veya banka soyguncusu gibi, Hürriyet’in manşetindeydi. Sayfa bugün gibi gözümün önünde. Aydın Doğan o gün belki de hayatının hatasını yapmış ve imparatorluğuna ağır bir darbe indirecek bir dönemi başlatmıştı. Çünkü hedef, Sabah destekli Livaneli’yi, özellikle Etiler, Levent, Kadıköy gibi CHP geleneğinin güçlü olduğu bölgelerde zayıflatmaktı. Çünkü Hürriyet oralarda güçlüydü. Ve Hürriyet’in devletle ilşikisi o kadar güçlüydü ki, bu fotoğrafları kolayca elde etmişti. Derin devlet-Hürriyet ilişkisinin bir başka göstergesi. Veya ahlaksızlığın zirveye çıkması. Sonuçta Erdoğan aradan çıkıp seçimi kazandı ve büyük iktidar yürüyüşünü başlattı. O yüzden bize Arayış Dergisi yıllarını anlatanlar, bu ilişkileri de anlatmalı diyorum. Sonra nasıl Livaneli’yi bu noktaya itenler ve Livaneli’yi bu grupla dostane ilişkiye sokanlar da.. Elbette Livaneli de... O gün hissettikleriyle, bugünkü hislerini anlatmalı. Özdemir Asaf’ın dediği gibi, Bütün renkler kirlilikte yarışıyormuş Birinciliği beyaza vermişler... Bence susun ve oturun. Yoksa yazacak çok şey var.