Videoyu izleyince 'bu iş bitti' dedim...

Haberi görünce hemen videosuna tıklayamadım. Elim gitmedi. Haberin metnini okumak paramparça etmeye yetti bile. Bir de üstüne yavruların hıçkırıklarıyla karşılaşmaktan kaçtım. Hapisteki babalarını ziyarete gittikleri Sincan Cezaevi’nde bu kez de anneleri gözaltına alınmış, cezaevi otoparkında yapayalnız, çaresiz, gözü yaşlı kalakalmışlardı. Babaları gidince belki tutundukları tek dal olan annelerini de koparmışlardı onlardan. Ne yapacaklardı bundan sonra? Kim bilir kimler arkasını dönmüştü akrabalardan? Evlerinden çıkmayan vefasız komşuları belki korkudan sırt çevirmişti. Zerre kötülüklerine rastlamadıkları anne ve babalarını, hangi dost bildikleri, terörist diye ihbar etmişti acaba?

Sonunda dayanamadım açtım videoyu. Gazeteci olunca bu tür haberlere karşı kalbiniz katılaşıyor. Ameliyatta kesen biçen doktor gibi yabancılaşıyorsunuz hadiselere. Ama o kısa minik video en kalbi katılaşmış insanı bile düşünmeye sevk edecek kadar hüzünlüydü. O miniklerin hıçkırıkları birer kurşun gibi işliyordu insanın içine. Hele down sendromlu yavrunun ne olduğunu anlamaya çalışan ama en çok şeyi anlatan bakışları yok mu?

“İyi ki izlemişim dedim” videoyu. İyi ki izlemişim. Çok sübjektif gelebilir sizlere ama gerçek hissim budur. Videoyu izleyince “bu iş bitti” dedim içimden. İmanım arttı. Bizleri mazlumların yanında her türlü bedeline rağmen zalimlerin karşısında yerleştiren Allah’a şükürler olsun. Şimdi oturup bu zalim rejimin yaptıklarını nasıl meşru gösteririz diye olmadık hikâyeler, illüzyonlar üretmeye çalışan; “ama cemaat…” diye başlayıp “F..ö davası böyle böyle sulanıyor azizim” diye kapkara yazılar kaleme almaktan bizi koruyan Allaha şükürler olsun dedim.

Aylardır, yıllardır yaptıkları bütün kara propagandayı bütün kirli iftiraları bitiren bir 30 saniye idi o. Terör örgütüymüş öyle mi! Sizden ala terör örgütü mü va