Vicdanlar uyanır bir gün....

İzmir’deki 54 kişilik Risale-i Nur davasından, sırf  kitap okuduğunuz için mahkûm edildik. Zaten beş ay hapis yatmıştım. Af çıkıyor, çıktı haberleri çoğalınca gidip de yedi ay daha yatmayalım, diye teslim olmadık. Ara-sıra bizi arayan soranlar olmuş ama bunlar askerlik  içinmiş. Yani hapis için arayan yokmuş… Af çıkınca askerliğe müracaat ettim. Kaderimizden ilk defa dört aylık yedek subaylık çıktı. O zaman en büyük merkez Isparta idi… Burdur ve  Antalya’da da kısa dönem askerlik yapanlar vardı.

Isparta’yı bir göreyim, arkadaşlarla tanışayım diye İzmir’den yola çıktım. Daha önce 1970, 1972 ve 1977’de gitmiştim ama bu dört ay askerlik döneminde şehirde tatil günleri nerelere uğrar nerelerde kalırız düşüncesiyle bir ön yoklama idi.

İzmir’den Aydın’a uğradım. Oradan yola çıkarken bir arkadaşımız “Ben de sizinle gelmek istiyorum dedi. İzmir, Aydın, Denizli, Isparta  yolu o zaman kaldığımız yere çok yakın… Çıkar çıkmaz, Isparta’ya giden bir otobüs yanımızda durdu. İçi boş denecek kadar az yolcu vardı. Biz ortalarda bir yere oturduk. Muâvin bize birer bilet verdi. Hiç bakmadan ceplerimize yerleştirdik. O günlerde hizmet açısından Aydın çok hareketli… Birileri dersaneye geliyor, birkaç gün kalıyor ve gözüne kestirdiği bazı talebeleri koparıp kendi yerlerine götürüyor. Yani hizmet tam oturmamış. Bunu yapanların kim olduklarını az-çok biliyoruz. Ama bir fitne çıkmaması için sabrediyoruz. Otobüste arkadaşımız bunlarla ilgili bilgi istedi. “Mühim değil, sabırlı olun, biz bunları biliyoruz, sakın münakaşa etmeyin” meâlinde konuştum. Fakat o çok ısrar etti… “Biz de bilelim” dedi. “Bak bunun sonu gıybete varır. Biz bu gıybetlerin çok tokatlarını yedik. Diyelim İzmir’den Edremit’e vaaz dinlemeye gidiyoruz veya dönüyoruz. Eğer gıybete girilmişse ya tekerimiz patlar, hiç olmadık şekilde benzinimiz biter yolda kalırız… Hatta önceleri öğrenciliğimiz yıll