'Vazifemiz Tenkit Değil Teklif ve Gayrettir'

Mü’min insan, inancının gereğini yerine getirerek yaşar. Kusur aramaktan içtinâb eder. İmanı neyi gerektiriyorsa, onu yerine getirme gayreti içinde olur.

   

Zerre kadar hayır ve şerrin hesâbının sorulacağına inanan bir insan, başkaları ile uğraşmaya vakit bulamaz. Çünkü her şeyden evvel, kendi hesâbını yapmak ve defterini tutmak onun en önemli vazifelerindendir.

   

İnsan şakası olmayan ciddi bir âleme doğru sür’atle sevk edilmektedir. Mahkeme-i Kübrâ’da Hâkimler Hâkimi olan Allah huzurunda hesâba çekilmeden evvel, burada samimi ve ciddi bir şekilde kendini kontrol altına almalı ve hesâbını yapmalıdır ki; öbür tarafta zor duruma düşmesin, mahcup olmasın.

    

Akıl, mantık ve irâdeyi geride bırakan hissî hareketler, daima huzur bozucu olur. Tatlı dil-güleryüz ise ortamı yumuşatır, kardeşliği tesis eder.

   

İlahî Beyan’da; “Dâima sözün en güzelini söylesinler. Çünkü İblis sürekli olarak aralarını açmaya çalışır...” (17/53) buyrulmaktadır. 

    

Sıkıntılı anlarda insan ruh darlığı yaşar. Aklı başında olanlar bile o anda yanlış yapabilirler. Onun için, bu durum karşısında, içinizden fazilet ve imkan sâhibi olanlar onları, “... affetsin ve müsamaha yolunu tutsunlar...” (24/22) emredilmektedir.

‘Haklı insaflı olur, haksız ise insafsızdır.’ Ben haklıyım diyen herkes, insaflı davranmalı ve müsâmahalı olmalıdırlar. Haksız olan, haklı çıkabilmek için huzuru bozar, umûmun hukukuna tacâvüzde bulunur.

    

Ruh ve gönül mimarları dahi, bazen aşırı sıkıntı ve ruh darlığı neticesinde, nefis ve şeytandan gelen sinyallerin esareti altında kalıp, ‘Nefsime, haysiyetime dokundu, şerefimle oynandı’ diyerek, Kâbe’den daha değerli kalp ve gönülleri kırabilirler, küsüp darılabilirler.