Ümidini asla yitirmiyor, vazifesine devam ediyordu

Daha önce yazıları ile ve Tv programları ile tanınan İlahiyatçı-Yazar Dr. Ali Demirel artık yazıları ile Samanyoluhaber.com'da. Her Cuma yazılarını yayınlayacağımız Demirel'in ilk yazısı üç bölümden oluşuyor . Kendisine bir şekilde ulaşan soruları da cevaplamaya gayret eden Yazar sorularınızı bekliyor  

“Allah’a yemin olsun ki Muhammed doğru söylüyor. Zaten O, asla yalan söylemez! Şimdi bir de peygamberlik gibi bir imtiyazı tekellerine alırlarsa, Kureyş’in hâli nice olur, bir düşünsenize? ... Onlar, “Bizim aramızda, semadan haber getiren bir Nebi var!” diyorlar. Söyler misiniz bunun üstesinden biz nasıl geliriz? Vallahi biz, O’na asla inanmayacak ve hiçbir zaman da O’nu tasdik etmeyeceğiz!” (İbn-i Hişâm, Sîre, 1/200)

Yukarıdaki talihsiz sözler Ebû Cehil’e ait. O dönemde, bütünüyle şerre kilitlenen Ebû Cehil ve aveneleri, kin ve nefretin baskısı altında kararan vicdanları sebebiyle nasihat dinlemez hâle gelmiş, kaskatı kesilen kalplerine anahtar işlemez paslı kilitler asmışlardı.

Bu arada Mekke reisliği devam eden Ebû Tâlib’in dönemin meclisi Dâru’n-Nedve’deki konumu bir hayli zayıflamıştı. Ebû Cehil ve avanesinin ise yıllardır yapageldikleri hazırlıklar neticesinde sesi daha gür çıkmaya başlamıştı. Benî Hâşim’i Dâru’n-Nedve’de temsil eden Efendimiz’in bir diğer amcası Hazreti Abbas da bu baskın ortam karşısında sesini duyuramaz olmuştu. 

Kabile merkezli bir idare sisteminin yaşandığı o günlerde kabile reisleri Dâru’n-Nedve’den beslenmekte ve onların dudağından çıkanın kanun kabul edildiği câhiliyye anlayışında diğer fertlerin düşünme diye bir lüksleri bulunmamaktaydı. 

Dolayısıyla o dakikadan itibaren âdeta bütün Mekke, kin ve nefret