31 Mart’ta yerel seçimler yaklaşırken, herkesin aklında tek bir soru var; 1 Nisan günü ekonomide nasıl bir tablo ortaya çıkacak? Tablodan kastedilen, mevcut sorunlara temelden yaklaşan bir politika çerçevesi ortaya konulacak mı? Yoksa bugünkü “sürüş tarzı” devam mı edecek?

Ekonomik verilerin neredeyse tamamı Türkiye’nin sert bir ekonomik durgunluk içinde olduğunu söylerken, yüzde 20'li seviyelerdeki enflasyon da hane halkının alım gücünü eritti. Ülkeye gelen döviz akışı ise geçmiştekine göre oldukça azaldı. Bu durum hem kredi yaratma kapasitesini düşürüyor hem de "devalüasyon-enflasyon” sarmalını devam ettirecek görünüyor.

Son 6 ayda yaşanan kur ve faiz şoku, üreticilerin üretim maliyetlerini yukarı itmiş durumda ve perakende fiyatların çok üzerinde seyrediyor. Üretici fiyatları endeksi eylül ayında ulaştığı zirve olan yüzde 46’lık yıllık artıştan ocak ayında yüzde 32.9’a gerileyebildi. Hane halkı talebi zayıflasa da üreticilerin maliyetleri perakende fiyatlamalara yansımaya devam ediyor.

Toplumun geniş bir kesimini en çok etkileyen, en büyük harcama kalemi gıdadaki sert fiyat yükselişi oldu. Özellikle Ocak’ta sebze fiyatlarındaki olağanüstü artış tepki yarattı. Hükümet ve bakanlar ise gıda fiyatlarındaki artışın “fırsatçılar, stokçular, spekülatörler” tarafından yükseltildiği temasını işliyorlar, bu algıyı güçlendirecek depo baskınları, yaygın fiyat kontrolleri yapılıyor.

Öyle ki; hükümet tavsiyesi ile yüzde 10'luk fiyat indirim kampanyaları, dayanıklı tüketim mallarına uygulanan vergilerin geçici olarak indirilmesi, kamu otoritelerince belirlenen elektrik, su, doğal gaz fiyatlarında indirimler ile genel enflasyon oranında kısmen düşük tablo sergilenebilse de 31 Mart seçimlerinden sonra yeniden bu vergilerin yükseleceği, fiyatların da yeniden yükseleceği biliniyor.

Ankara'da bakanlar tarafından hiç dile getirilmeyen unsur ise üretici maliyetlerinin artmış olması. Ki bu unsur hane halkına yansıyan enflasyon artışının en temel nedeni.

Kısa vadede ve yaygın bir etkisi olmayacağı bilinen çeşitli “kozmetik” kararlarla da “önlem alınıyor” beklentisi karşılanmaya çalışılıyor.

Ekonomik kriz yanında, bunu daha da belirsiz hale getiren başka bir unsur da ekonomi politikasının yönetim biçimine dair belirgin farklılaşma. Temmuz ayında “Cumhurbaşkanlığı hükümet sistemine” geçişle birlikte oluşan yeni kabinenin Ekonomi ve Maliye Bakanı olarak atanan Berat Albayrak’ın, çeşitli "piyasa dışı önlemleri” ekonomi politikası araç seti içinde kullandığı görülüyor.

Bir taraftan “kozmetik” önlemler açıklanırken, diğer taraftan örneğin enflasyonla mücadele adı altında, üretim maliyetleri artan ve bu yüzden zam yapan şirketlere Ankara’dan telefon açılıyor. Bu zammı geri almaları isteniyor. Sadece bir bakan yardımcısının “fiyat kontrolü” ile ilgilendiği, doğrudan şirket CEO’larını arayarak baskı yaptığı İstanbul’da profesyonel yöneticiler arasında dillendiriliyor.

Aynı biçimde bankalara da uygulayacakları mevduat ve kredi faizlerinin üst limiti dikte ediliyor. Sonra da kontrol ediliyor. Türkiye giderek, üretim ve fiyatlama kararlarının serbestçe alınabildiği “serbest pazar” koşullarından uzaklaşıp, “kumanda ekonomisine” doğru yol alıyor. Bu ise potansiyel olarak mevcut sorunların derinleşmesine yol açacak. 

Tüm "kozmetik” önlemlerin seçimlere kadar bir ölçüde “göz boyama” şansı olsa da sorunların temeline inmeden, fiyat kontrolleri ile enflasyon, durgunluk ve ülkeye sermaye akışı konuları çözüme kavuşamayacak. Bugünden çok açık ki seçim sonrasında da ertelenen zamlar yapılacak, yapılan mevcut vergi indirimlerinin hepsi sona erecek.