Futbolu bıraktıktan sonra Fenerbahçe'yi tribünden destekleyeceğini belirten Emre, Aykut Kocaman'la olan sorunlarını ise 'sevgiyle' çözdüklerini söyledi. İşte Emre Belözoğlu'nun Hürriyet Gazetesi'ne verdiği röportajın bir bölümü...

- Tabii yoktu. Çok ani bir karar verdim. Futbol hayatımı Avrupa’da bitirmek istiyordum. Eşimle orada mutluydum, çocuğuma daha fazla zaman ayırıyordum. Fenerbahçe’den ayrılmam benim için de, takım için de iyi oldu diyordum. Kendimi dinleme, dinginleşme fırsatı bulmuştum orada. Bir anda böyle bir teklif gelince her şey ters yüz oldu açıkçası. Doğru olacağına inandım geldim. Ama şunu da söyleyeyim: Türkiye’ye dönerken neler yaşayacağımı, nelerle karşılaşacağımı hesapladım.

Döner dönmez “Bambaşka adam olup geldim” cümleniz konuşuldu... Bununla ne anlatmak istiyordunuz?

- Tabii ki önce fiziğim! Dört kilo daha zayıfım artık. Sporcularda 4 kilo çok fark ediyor. Geçen yıl 77 kilolardayken, şimdi 74 kiloda oynuyorum. E buna yaşla gelen tecrübe, oyun bilgisi de eklenince ortaya başka bir futbol çıkıyor.

Kasık bölgenizde bir kronik sakatlığınız olduğundan bahsedilirdi geçmişte... Bu dört kiloluk hafiflik sakatlık riskini de ortadan kaldırdı sanırım...

- Aslında kronik bir sakatlığım yoktu ama bu da damgalardan biri olarak uzun süre yapıştı bana. Çoğu gencin 20-24 yaş arasında kasık bölgesinde yaşadığı ağrı problemi İnter’de oynarken benim de başıma geldi. Türkiye’de altyapıda, halı sahada, sert idmanlar yapan tüm oyuncular bu rahatsızlıkla bir dönem karşı karşıya kalmıştır. Arda’da yaşadı, ben de yaşadım. Kronik falan değil yani. Vücuda fazla yüklenmeden kaynaklanan bir sakatlıktı, zamanla ortadan kalktı. Şimdi hiçbir şeyimiz yok çok şükür. Ne mutlu ki her şeyin en doğru cevabını zaman veriyor.

- Sonuçta ben Fenerbahçeli Emre’yim. Buradan ayrılmak da kendi istediğim değildi. Kulübü yönetenler ki, başında bir hocası var, o dönem beni göndermeyi uygun bulmuştu. Ve evet bir yorgunluğum vardı. Ama gittiğimde de, dönerken de kendimi Fenerbahçe’ye ait hissediyordum.

- Ailem hasta Fenerbahçeliydi. Bunu böyle anlatmak tehlikeli tabii. Çünkü hemen birilerine yaranmaya çalıştığımı düşünecekler. Ama inanın değil. 2008’de Fenerbahçe’ye geldiğimde taraftardan öylesine sahiplendi ki bu takıma bağlılığımı artırdı. Kendimi bu camiaya ait hissettim. Sokağa çıktığımda gerçekten hak etmediğim bir teveccühle karşılaşıyorum. Bunu gönülden söylediğimi de Allah biliyor. 

- Evet, bugün futbolu bıraksam, tek isteğim Fenerbahçe camiasının içinde çalışmaya devam etmek. Bu olmazsa da kombine alıp oğlumla Fenerbahçe maçlarını tribünden izleyip takımımı desteklemek. Ama tabii ki gönlüm tecrübelerimi takıma aktarmaktan yana. Bu sezon spor yöneticiliği eğitimi almaya başlıyorum, bu doğrultuda fayda sağlamak istiyorum.

- Tabii ki bu önyargılar son derece doğal. Önce biliyorum sütten çıkmış ak kaşık olmadığımı. Kimse siyah değil, beyaz değil, hepimiz grinin farklı tonlarıyız. Ve fakat son iki yılda hayatın gerçeklerini tecrübeyle öğrendim. Geçmişinizdeki hatalar arkanızdan mutlaka geliyor, hele ki Türkiye’de yaşıyorsanız peşinizi asla bırakmıyor. Tüm derslerimi aldım ama kimsenin karşısına geçip de “Ben siyahken beyaz oldum” diyemem.

- Aslında olayın merkezinden çıkmak istiyorum artık ama sistem izin vermiyor, kuyu sizi yine içine çekiyor. Hal böyle olunca ister istemez umursamaz yaşamayı öğrendik. Bakma sen, 3-4 gündür konuşuluyoruz ama çok da umurumda değil. Yurtdışında öğrendiğim en önemli şey ailedeki iç huzurun, işteki problemleri süpürüp sildiği. Artık evin kapısından girdiğim an tüm polemikleri geride bırakabiliyorum. Mutluyum çünkü. Ve bu hayatı karım ve çocuğumla mutlu olmak için yaşıyorum. Polemiğin ne kadar balon ne kadar gerçek olduğunu ölçmenin en iyi yolu sokak. Alıyorum Tuba’yı ve Ömer’i çıkıyorum sokağa. Dışarıda hiç tepki yok biliyor musun, herkesin hayatı devam ediyor.