Sönmeyen Ümitler

   Sînelere atılan îman tohumu bir filiz gibi yeşermişti.. Aşk ve heyecan vardı.. Geceler gündüzlere katılıyordu.. Gönül erleri, Hak dostları, küheylanlar  gibi soluk soluğa koşuyorlardı.. Yüce ve kutsî bir dâvâyı, muhtaç gönüllere, yaratılış gâyesini unutmuşlara, kalb ve ruhu îmandan mahrum kalan ciğeri yanmışlara ulaştırabilmek için büyük fedâkârlıklarda bulunuyorlardı..

   Ruhları, niyetleri pırıl pırıl, yıldızlar kadar berrak, hâlis muhlis, kaderini îman ve Kur’an hizmetine, maddî mânevî değerlere, husûsiyle geleceğin ümidi olacak nesillere adamış  kahramanlar, sînelere taht kuruyor, ölmüş bir milletin ihyâsı için çırpınıp duruyorlardı..

   Böylesine samîmi, hasbî, fedâkar, hizmet-i îmâniye ve Kur’aniye’ye sâhip çıkan, maddî mânevî bütün imkanlarını inandıkları, hak bildikleri bu yüce mefkûreye adayan kullarına, Cenâb-ı Hak inâyet ediyor, filizler meyveye dönüşüyordu.. Meleklerle yarışacak, kafası kalbi kadar, kalbi kafası kadar aydın bir nesil meydana geliyordu..

   Husûsiyle fazîletli, topluma saygılı, yakan yıkanlara karşı ıslahçı bir neslin mevcudiyetinden fevkalâde rahatsız, sîneleri bu fedâkarlara karşı gayz, kin ve nefretle dolu, yakmaktan, yıkmaktan, öldürmekten zevk alan câniler; binbir zorluklarla meydana getirilmiş, hayru’l halef nesillerin yetiştirilmesine vesîle olan, milyonların hak ve hukûku bulunan eğitim, sağlık ve yardım kurumlarına el koyup gasp ettiler.

    Ülkemizin yükselmesi, yücelmesi ve kalkınmasına yardımcı  olan kahraman bir milletin, binbir zahmet ve sıkıntılar içinde alınteriyle kazandıkları şahsî servetlerine ve îtibarlarına el koyarak, aynı zamanda mâsum çocukları ve  kadınları, onbinlerce memlekete, millete ve topyekün insanlığa yararlı, faydalı insanları ha