“Tüh o asrın gayretsiz adamlarına!”

Bediüzzaman Hazretleri’nin ifade ettiği gibi istikbalde gelecek nefret ve hakaretten sakınmak için, yani “Tüh o asrın gayretsiz adamlarına!” denildiği zaman tükürüklerin yüzümüze gelmemesi veyahut onları silmek için günümüzün merhamet hissini kaybetmiş vicdansızlarının, dilsiz şeytan kesilen dindarlarının ve onca ağır imtihana rağmen hala intibaha gelmemiş arkadaşlarımızın dikkatlerini çekmek için yazılmış bir arzuhaldir. Mahşerdeki o Büyük Mahkeme’ye sunulmuş bir dilekçedir.  

Müslüman’ım, hümanistim, insan hakları savunucuyum…her şeyden önce bir kalp sahibiyim diyerek yüzüne geçirdiği bir maske altında üç maymunu oynayan insanların sağır kulakları çınlasın! 

Birbirinden koparılan annelerin, evlatların…eşlerin iniltileri arşı titretir hale geldi. Sesler hıçkırığa dönmüş, sevinçler sinelerde boğulmuş ve her yanda çığlık çığlık kederin nağmeleri duyuluyor... İnsan hakları çiğneniyor, evrensel değerler ayaklar altına alınıyor ve âdeta mazlumlara kan kusturuluyor. Gözaltında, hastalık pençesinde, karanlık odalarda göklere yükselen âh u efgânı tartacak bir kantar mevcut değil yeryüzünde. 

 

Ne masum insanların çaresizlik içinde erimesi, ne gözyaşlarının ceyhun olması, ne yüreklerin dağlanması, ne anaların ağlayıp dövünmesi ve ne de babaların bağırlarının yanması merhamet hislerini harekete geçirmiyor, birazcık olsun kalpleri insafa sevketmiyor. Vicdanı ölmemiş bir insanı ızdıraptan kıvrım kıvrım kıvrandıracak her türlü kötülük bir tiyatro sahnesiymiş gibi izleniyor. 

Halbuki, böyle acı manzaralar, her şeyden evvel sadece ‘insan’ olmanın gereği akıl taşıyanlara ‘insani’ bazı vazifeler yüklemekte