Silivri’deki mahpus Harbiyelinin öyküsü: Gökyüzünden bir Yusuf kaydı

BERK YILDIRIM - BOLD MEDYA  

Silivri’de kış aylarında çiçekler açar. Çiçek dediysem, öyle balkonunuzda saksı saksı sıraladığınız yaseminler, begonyalar, menekşeler gelmesin aklınıza. Koğuş havalandırmasının tam ortasında kare şeklinde demir bir mazgal vardır. Yağmur sularını toplar, hapishanenin kanalizasyonu da o demir perdenin altından geçer. Bir sabah, her sabah gibi üzerinde gardiyanların ‘Sayııımmm’ çığlıklarının gezindiği sıcacık bir anne özlemiyle uyanırsın. Devlet gelip sayar seni ve arkadaşlarını. Hemen peşinden kendini havalandırmaya atarsın, bir nefes gökyüzü için. Kollarını uzatırsın semaya, pamuk pamuk bir bulutu kucaklayıp, başını bembeyaz bir yumuşaklığa yaslamak istersin. Olmaz tabii, mucizeler ve kerametler devri çoktan kapanmıştır. Üzülürsün biraz, sonra erişemeyeceğin uzaklara değil de ayağının ucuna bakmayı akıl edersin ansızın. ‘Ol’ demiştir yaratıcı, mazgalın kıyısında köşesinde beş yapraklı yemyeşil bir bitki çıkıvermiştir, çoktan kapanan mucizeler devrine inat.

Heyecan sarar koğuşu. Artık mahpusların buluşma yeri mazgal başı olmuştur. Bir öğrenci gider gelir yapraklarını sayar, acaba çoğaldı mı diye; ak sakalından ümitvar hüzünler damlayan bir ihtiyar belirir ardından, dertleşmeye başlar ‘çiçeğimiz’ dedikleri isimsiz bitkiyle. Torunlarını anlatır, onları ne kadar özlediğinden dem vurur; hakikat midir bilinmez ama sanki yapraklar da kulak kesilir ihtiyara. Usul usul başlarını sallarlar. Sert bir rüzgâr estiğinde bir tedirginlikt