Şeyh Şâmil’in torununu beyinsizlik ve ihânetler kahrediyordu

Bir önceki yazımızda torun Said Şâmil’den bir nebze bahsetmiştik. Bu gün de devam etmek, Ali Ulvî Kurucu Ağabeyden nakiller yapmak istiyoruz:

Muhtelif dillerden radyoları ve gazeteleri her gün dikkatle takip eden Said Şâmil’in tarihî ve siyasî bilgi ve tecrübesi çok fazlaydı. Gençliğini ve bütün ömrünü bu yolda harcamıştı. Son nefesine kadar da öyle devam etti… Onu en çok üzen İslam dünyasının başına musallat edilen ahlâkî çöküntü içindeki, ihanet ve hıyanette yarışan liderlerdi. Kendisi bu hususu kısaca şöyle değerlendirirdi: “Arzettiğim gibi, bir çok çırpınmalarım oldu. Siyasî sahada çalışan ve kendileriyle teşrik-i mesai etmek zarurî olan kimselerde o kadar ahlâkî zaaflar gördüm ki, tahammül edilemezdi.”

Said Şâmil Bey, başta (kendi ülkesi) Dağıstan olmak üzere, (Sovyet) Rusya’nın esaretine mahkûm Müslüman milletler için çalışmıştır. Türkiye’de siyasî faaliyetlere katılmıştı. Şöyle anlatırdı: “1938’e kadar Mustafa Kemal Paşa zamanında Türkiye’de çalışıyorduk. (Sovyet) Rusya esareti altındaki mahkûm milletlerden kaçıp gelmiş ilim, fikir ve mücadele adamları bir araya toplanmıştık. Ne yapsak, ne etsek de davamıza hizmet etsek diye çırpınırdık. Önce davamıza dair kitapları topladık. Bütün dünya dillerinden zengin bir kütüphane kurduk. Fakat nedense, İsmet İnönü Paşa bizimle uğraşıyor, rahat vermiyordu. O ve adamları tarafından, Çankaya’ya, bizim tehlikeli kimseler olduğumuz bildiriliyordu. Ama Mustafa Kemal, bizim için “Bu çocuklar idealist çocuklar, vatansever çocuklar, bunlardan zarar gelmez” diyordu. 1938’de onun vefatından sonra, bizim çalışmalarımız tahdit edildi. Yeni hükümet tarafından bize, sinsi ve gizli baskılar yapılmaya başlandı. Türkiye’yi terketmekten başka çaremiz kalmadığını anladık. Bunun üzerine Polonya’ya Varşova’ya gidip çalışmalarımıza orada devam etmeye karar verdik.  Topladığımız kitapları da götürdük. Zaten Varşova o sırada Rusya’dan kaçan hürri