Anne çocuğunun isteğine sabah 'hayır', akşam 'evet' diyorsa tutarsız davranmış olur ve çocuğun güvenini zayıflatır. Güven oluşması için devamlılık şarttır. Anne bir kural koyup üç gün sora değiştiriyor ve kurallara kendisi de uymuyorsa, süreklilik olmadığı için çocuktaki güven zarar görür. Bu duygunun biçimlenmesinde, yaşanan çevrenin ve etraftaki kişilerin tutumları belirleyicidir. Mesela, başkalarıyla kıyaslanmak çocuğa kendini değersiz, yetersiz hissettireceğinden güvenini azaltır. Mukayese ederek motive etmeye çalışmak, ailelerin yaptığı en büyük eğitim hatalarından biridir. Çünkü çocukta kendisiyle kıyaslanan kişiye karşı düşmanlık duyguları gelişir. Halbuki kıyaslamayı çocuğun iç gelişimini göz önünde bulundurarak yapmak, kendisiyle yarışmayı öğreteceği için, onun ilerlemesini sağlar. Mesela, "Sen geçmişte belli gelişmeler göstermiştin; bak şimdi de iki üç adım daha ileri gittin" demek, onu harekete geçirir. Takdir görmek herkesin olduğu gibi çocuğun da kendine olan güvenini ve başarma isteğini artıracaktır. Şu var ki, insanların kişiliğini översek, bu güven yerine gurur ve kibir oluşur. Fakat davranışlarını övmek pekiştirme işlevi görür ve olumlu tarafları daha çok geliştirir. Eğer ailede 'hataları düzeltme' odaklı, eleştiriye dayanan bir eğitim anlayışı varsa, bu, çocuğun motivasyonunu kırar, güvenini zayıflatır. Ama takdir ve övgü, beğenildiği konuda şevkini artırır. Çocuk eğitiminde güvenin sağlam olmasını istiyorsak, olumlu pekiştirmeyi yani takdiri kural, tenkidi de istisna olarak kullanmak doğru olacaktır. Aldıkları eğitim sonucu kişisel kapasitelerinin farkına varan çocuklar, erişkinliklerinde problemlerini çözebilen, doğru kararlar verebilen, kişiliği oturmuş insanlar olarak karşımıza çıkarlar.