[Safvet Senih yazdı] Kur’an ve iman bağıyla bağlı olanlar

Kastamonu Lâhikasında Üstad Hazretleri kendisinden ayrı olup her biri bir yerde olan talebeleri için  “Birimiz şarkta, birimiz garbta, birimiz dünyada, birimiz berzahta (kabirde)  olsa da, râbıta-i Kur’aniye ve imaniye” ile biz birbirimize bağlıyız, bizim sohbetimize zaman ve mekan mâni olmaz, mânevî radyolarla birbirimizle konuşuruz, diyor. Uhuvvet Risalesinden de, imanın verdiği nur ve şuur ile ve bize gösterdiği ve bildirdiği Esma-i İlahiye adedince vahdet (birlik) alâkaları, ittifak rabıtaları ve uhuvvet münasebetlerinden bahsederek, “Hâlıkınız bir, Mâlikiniz bir,  Mabudunuz bir, Râzıkınız bir…  bir  bir, bine kadar bir bir. Hem Peygamberiniz bir, Dininiz bir, Kıbleniz bir yüze kadar bir bir.. sonra köyünüz bir, devletiniz bir, memleketiniz bir  ona kadar bir bir. Bu kadar bir birler vahdet ve tevhidi, vifak  ve ittifakı, muhabbet ve uhuvveti iktiza  edip gerektirir, kâinatı ve küreleri birbirine bağlayacak mânevî zincirlerdir…” diyor. Böyle bir mâneviyat bağıyla bağlı olan Hizmet erlerini sanki bir partinin veya bir spor kulübünün adamlarıymış gibi zannederek bölüp parçalamaya çalışanlar bir şey elde edemeyince yalanlara sarılıp sun’î  ayrılıklar ortaya koymaya, yalanlar ve iftiralarla böyle bir şey varmış gibi senaryo ve oyunlara baş vuruyorlar. (En son N. Ş.’in yazdığı gibi)  “Onların her şey bitti paramparça oldular” demelerine bir anekdotla cevap vereyim. İsteyen onların bu sözlerini buna göre ele alan istediği gibi değerlendirebilir. 

İzmir  İmam-Hatip lisesinde okurken bir edebiyat öğretmenimiz vardı. Bir gün dedi ki: “Bazıları bizim köylülerimizi çok ahmak zannediyorlar. Halbuki bilseler onların içinde ne çarıklı erkân-ı harpler (kurmaylar) vardır: Bir gün bir köylü tarladaki işini bitirmiş köye dönüyormuş. Bir şehirli grubu da köye doğru gidiyormuş. Köylü bir sigara çıkarmış yakmak istemiş, fakat araştırmış üzerinde ne k