[Prof.Dr. Osman ŞAHİN] İyililiğin ve güzelliğin mayası olacak insan ihtiyacı

Türkiye’de yapılan menfi çalışmaların neticesinde, Anadolu insanında particilik, tarafgirlik, gruplaşmalar, başkalarına tahammül edememe, menfi milliyetçilik gibi bir toplumu iflah etmeyecek şiddette hastalıklar meydan gelmiştir. On dört asır boyunca tarihte yaşanan farklı din, dil ve kültürlerle bir arada yaşama ve hoşgörü kültürü kaybolmuş, onun yerini kin, nefret ve düşmanlıkla beslenen aşırı kutuplaşmalar almıştır.

Bediüzzaman Hazretleri Emirdağ Lahikası’nda, toplumu bu hale getirmek için particilik üzerinden tarafgirlik hastalığının bu topluma planlı bir şekilde empoze edilmek istendiğine dikkat çekmektedirler. Bu hastalığa tutulmuş insanların meleği şeytan, şeytanı da melek göreceklerinden, içlerinde bir tek muhalif bulunmasından dolayı bir köyün, bir topluluğun imhasına gidecek kadar büyük zulümlerin ve istibdatların ortaya çıktığından / çıkacağından bahsetmektedirler.

Bununla da yetinilmemiş toplum sahip olduğu, geçmişten devraldığı maddi ve manevi değer yargılarından ve asırlar boyunca elde edilmiş olan örf ve ananelerinden ve kültürlerinden de koparıldıkları için, her türlü rüzgarların ve poyrazların önünde savrulmaya müsait bir hale getirilmiş oldular.

Bu şekilde dejenere edilmiş bir toplum artık çok rahat manipüle edilecek hale geldiğinden, bir takım şer yapılar ve menfaat grupları toplum mühendisliği yaparak kitleleri istedikleri gibi yönlendirebilmişler ve böylece toplumun kendine gelerek dirilmesinin ve uyanmasını engelleyebilmişlerdir.

İşte böyle bir toplumu ihya etmek, kendi özüne ve değerlerine döndürmek, insani değerleri yeniden diriltmek, Hazret-i Üstad’ın tabiriyle “Bin seneden beri tahrip edilegelen ve içinde İslâm’ı da barındıran insanlık kalesini tamir etmek” için Hazret-i Bediüzzaman tarafından bir Hizmet-i İmaniye ve kur’an’iye hareketi başlatılmıştır. 

Bu hizmetlerle ile