[Prof. Dr. Osman Şahin] Din muhafaza edilebilmek için Sahabe çok önemli

Allah Rasûlü’nün (aleyhi ekmelüttehaya) vefatından sonra, Sünnet’i seniyyenin sonraki nesillere aktarılması çok güzide bir topluluk olan sahabeler tarafından gerçekleştirilmiştir. Kur’an da Sünnet de aynı kaynaklardan, güvenilirlikleri, doğrulukları müsellem ve tescil edilmiş sahabe efendilerimiz (radıyallahu anhüm) üzerinden bizlere ulaşmıştır. 

Sahabe-i kiram, Kurân ve Allah Rasûlü ile ümmet-i Muhammed’i birleştirip buluşturan en duru, en saf, en temiz, en güvenilir ve en sağlam kanallar olmuşlardır. Ashab-ı kiram efendilerimiz İslam binasının temel sütunları derecesindedirler. 

Bediüzzaman Hazretleri, bunun sebebini Yirmi Yedinci Söz’de şöyle açıklamaktadırlar: “İçtihadda, yâni istinbat-ı ahkâmda, yâni Cenâb-ı Hakk’ın marziyâtını kelâmından anlamakta, sahabelere yetişilmez. Çünkü; o zamandaki o büyük inkılâb-ı ilâhî, marziyât-ı rabbâniyeyi ve ahkâm-ı ilâhiyeyi anlamak üzere dönerdi. Bütün ezhan, istinbat-ı ahkâma müteveccih idi. Bütün kalbler, “Rabbimizin bizden istediği nedir!” diye merak ederdi. Ahvâl-i zaman, bu hâli işmam ve ihsas edecek bir tarzda cereyan ediyordu. Muhaverat, bu mânâları tazammun ederek vuku buluyordu. 

İşte bunun için her şey ve her hâl ve muhavereler ve sohbetler ve hikâyeler, bütün o mânâları bir derece ders verecek bir tarzda cereyan ettiğinden; sahabenin istidadını tekmil ve fikirlerini tenvir ettiğinden; içtihad ve istinbatta istidadı, kibrit derecesinde nurlanmaya hazır olduğundan; bir günde veya bir ayda kazandığı mertebe-i istinbat ve içtihadı, o sahabenin derece-i zekâvetinde ve istidadında olan bir adam, şu zamanda on senede, belki yüz senede kazanmayacaktır.”