AK Parti Kütahya Milletvekili Prof. Dr. İdris Bal, dış politika, çözüm süreci, başörtüsü meselesi ve dershanelerin kapatılmasıyla ilgili Vatan Gazetesi'nin sorularına çarpıcı cevaplar verdi.

Geçmişte “Üç tarafımız denizlerle, dört tarafımız düşmanlarla çevrili” diyorduk. Şimdi aynı yanlışı yapıyoruz. Oysa AK Parti bunu değiştirmişti. Ama şimdi maalesef bir yönüyle Arap baharı diğer yönüyle de vizyonumuzdaki bazı yanlış yönlendirmelerden dolayı hem diplomatik lisanımız sertleşmeye hem de Türkiye’nin uzlaştırıcı model rolü erozyona uğramaya başladı.

Dış siyasetimizde zannediyorum bir daralma yaşandı. Lisanımız radikalleşti ve vizyonumuz büzüldü. Zannediyorum bu görüldü, Irak’la ilgili çabalar bundan kaynaklanıyor. Öyleyse sevinmeliyiz. Tabii ki yeri geldiğinde diplomatik bir lisanla ABD’yi de Batı’ya da Rusya’yı da suçlarız. Ertesi gün ise olumlu taraflarını överiz.

Demokratik ülkelerde politikaları bir kişi değil, kadrolar yapar. Sadece Davutoğlu yerine, kendisini ve Sayın Başbakanımızı etkileyen, yönlendiren gruplarla beraber değerlendirilmesi gerekiyor. Şunu da ekleyeyim; her tavırlarını, açıklamalarını doğru bulmuyorum ama bence bir olgu olarak CHP’nin Irak’a Suriye’ye gitmesi doğrudur.

Eskisi gibi kapsayıcı ve kazan -kazan mantığında olmalı. Radikalleşmenin derhal revize edilerek, normalleşmesi gerekiyor. Bence Sayın Başbakanımıza ve Dışişleri bakanımıza belge, bilgi veren unsurlar daha dikkatli olmalı. Çünkü radikallik kaybettirir. Biz bir eli Doğu’da bir eli Batı’da olan bir vizyonla başarılı olabiliriz. ABD, İsrail, Batı karşıtı olarak başaramayız.

Hepsini tüm samimiyetimle milletimi, devletimi, Başbakanımızı ve partimizi sevdiğim için söyledim. Birinci açılım dönemini destekledim. Ama ne oldu? Örgüt o iyi niyeti suistimal etti. Her iki taraf aynı iyi niyeti göstermezse, barış olmaz. Meseleyi sadece belli bir süre şehit gelmemesine bağlamak saflıktır. Örgütün bir stratejisi var.

Bu 1 Mart’ta başladı. Yokluğumuzda o etnik devletin adımlarını atılması için çaba sarf edildi. Bir devlet kuruldu. Aynı strateji şimdi örgüte muhtemelen diyor ki, ‘Suriye’de yüz yıl bekleseniz böyle bir fırsat çıkmaz. O binanın ikinci ayağını yapın. Etnik temele dayalı fiili bir Kürt devleti kurun”. O zaman mantıken kuzey Suriye’de bir güç lazım. Bir yerde barış yapıp tüm gücün oraya kaydırılması lazım. Bu aşamada Uludere’yi de unutmamak gerekiyor. Örgüt o dönem çok sıkışmıştı. Kim ne derse desin, Uludere örgüte nefes aldırma operasyonuydu.

Benim kanaatim öyle. 

Zanlılar belli. İç destekçiler, dış destekçiler veya örgütün kendisi veya bunların hepsi beraber. Amaç, örgütü o kıstırılmışlıktan kurtarmak ve Türkiye’yi, hükümeti, TSK’yı mahçup etmek; ‘Bu TC etkin mücadele ediyorum ama terörist sivil ayrımı yapmıyor’ demekti. Çözüm süreciyle bu kıskançtan da kurtuldular. Kuzey Suriye’de yapılanmaya girmek için güçlerinin bir kısmını oraya gönderme lüksünü ellerinde bulundurdular. Dağa rahat adam çıkarır oldular. Yeni ulus inşası için şehitlik kurmaya başladılar. 

Ben diyorum ki, ‘Kütahya değil Hakkari’de doğmuş olsam, propagandaya maruz kalsam belki dağa çıkabilirdim. Ama şiddeti terörü bırakmaya karar verdiğimde ne yapardım’ diye empati yapıyorum.

Önce kendi kasabama, şehrime giderdim, yerel gazetelere televizyonlara ulaşır şunu söylerdim: Ben hangi hayallerle dağa çıktım ama her türlü kaçakçı ile işbirliği yaptığımızı gördüm, başka kesimlerin farklı hesapları olduğunu, çatışmayı teşvik ettiğini gördüm. Yol bu yol değildir. Yol demokrasidir diyelim. Bu ülkede eziyetler olmuştur ama bu Kürt, Yörük, Arap olduğumuz için bize yapılmamıştır. O dönemde belli hatalar vardı. Demokrasi eksikliği vardı. Hepimize eziyet yapıldı. Ama Mehmet Akif Ersoy’a bakın’ derdim. Böyle olsa dinde nasıl bir tövbe kapısı varsa sosyal ilişkilerde de pişmanlık kapısı vardır. Şahsım adına ben bunu görsem genel affı bile Öcalan dahil desteklerim. Yanılıyor olabilirim. Şehit analarımız ‘Olur mu’ diyecektir ama bazen kan kusup kızılcık şerbeti içtim denir ya bu milletin menfaati için. bu sorunun bitmesi için buna evet derdim.

İddia ediyorum siyasetimizde bu vizyon değişikliği olmadan ne parlamanter sistem olur ne başkanlık. Tansiyon düşmeli. Bir de partileri değil hizmeti kutsamalıyız. ‘Bana oy vermek ibadettir’ dendiğinde, öbüründe siyaset yapmak nedir o zaman? Ötekidir ve hatta kutsal olmayandır, bu çok riskli.

Cemaate veya birilerine yönelik olduğu iddiaları ispata muhtaçtır ama kamuoyundaki bu kanaati yabana atamayız. Bu iddialar doğruysa, fırsat eşitliğidir, verimliliktir gibi konular bir kenara atılarak, sadece bir camia cezalandırılmak için yapılıyorsa, bu milli eğitime de zarar verir. ‘Yüzde 10, 20 nispetindeki bir kesimi muhatap alalım veya belli bir mesaj verelim’ derken, yüzde 80-90’lık bir kesim mağdur edilmiş olur.

Özgürlük dendiğinde ‘Sadece bizimkilere özgürlük’ deniyorsa, kusura bakmayın bu özgürlük değil, bencilliktir. Almanya’da bizim vatandaşlarımız camii açsın, Kuran’ı Kerim bassın ama bizde ‘Kilise yapıyor, yayınevinde İncil basıyor. Hurra hücum edelim. Nasıl yaparlar’ demek gibi bir iki yüzlülük, çifte standart olmaz. Müslüman, Hıristiyan, Ateist dünyanın her yerinde siyaset yapmalı.

Merve Kavakçı zamanında Türkiye bunu kaldıramadı. Siyasi algımız, demokrasi algımız kaldırmadı... Gündemi Marmaray’ın işgal etmesi yerine bu konunun işgal etmesini benim gönlüm istemez. Milletvekilinin çalışmasına engel olmadığı sürece bunları normal görmek lazım.