'Öne geçme, kendini üstün görme arzusu müstebit bir duygu'

Şevk atına binen Hizmet erinin, karşısına çıkan ikinci engel, üstünlük meylidir. Bu mâniden bahsederken Üstad şöyle diyor: “Sonra, muzahametsiz olan Hakkın hizmetinde (yani Hak davanın hizmetinde izdiham, ben öne geçeceğim diye birbirine zahmet verme gibi bir sıkıntı olmaz ama neylersin ki, onun) yerini zapt eden MEYLÜ’T-TEFEVVUK (Yani önde görünme, kendini başkasının üstünde görüp öne geçme, meyli ve arzusu) İSTİBDADI  hücuma başlar. Himmetin başına vurur, atından düşürtür.”

Demek ki, bu öne geçme, önde görünme, kendini üstün görme arzusu müstebit bir duygu… İstibdatçı bir arzu ile bu duygu, Hizmet insanlarını başına vurur, bindikleri şevk atlarından yere düşürürler. Çünkü bu duyguya sahip olanların çoğu kabiliyetsiz ve hırslı insanlardır. Lâyık olmadıkları yerleri bir şekilde zapt edince, oralara gelmesi gereken yeteneklerin kolunu kanadını diktatörce kırmaya heveslenirler. İstişareye önem vermezler. Dedim, dedikçi bir havaya girerler. Dâhî bile olsalar, meşveret ve şûrânın bereketinden istifade edemezler. Kıskançlıkla insanları zora ve zarara sokarlar; insanları da ümitsizliğe sevk ederler. Bunların Hak davaların başında bulunması, büyük talihsizliktir. Çünkü enaniyetleri tahrik ederler… Evet büyüklük taslamadan herkes kendini bir seviyede er ve ırgat gibi Hak davanın hizmetinde görürken bu sefer, onbaşılık, yüzbaşılık, patronluk duyguları kaynamaya başlar. Gayr-i memnunlar peydahlanır… Velhasıl işin içinden çıkılmaz bir hal alır...

Liyakatla önde görünen ihlaslı ve sadakatlı kabiliyetler, her zaman arkadan gelenlere yol açar; onlara imkân tanır, gelişmeleri, yükselmeleri için ortam hazırlar…

Birlik, beraberlik ve tesanüt içinde ayakta duran ve sağlam bir zeminde buluşanların bir tehlikeleri de şudur: Hak düşmanları, her zaman bu Hak yolcularının içinde zayıf halkalar ve zayıf karakterler ararlar.