OdaTWelle!

İşin uzmanları ‘normatif etik’i üçe ayırır. Bunlardan birincisidir “Teleolojik etik.” Beslendiği kaynaklar da enteresandır; benlikçilikten faydacılığa, hazcılıktan bilmem neye kadar bir dolu erdem dışı pınardan doldurur testisini.  Kural ve ahlaki değerler epey sonlardadır teleolojik etikte. 

Havuzlaşan Türk medyası için artık bu eşiğin çoktan aşıldığını ve lineer bir propaganda aygıtına dönüştüğünü biliyoruz basınımızın büyük çoğunluğunun. Bu nedenle, Tayyip Erdoğan basın toplantısı yaparken sorularıyla epey sıkıştırabilen yabancı medya varken, iş Merkel’e soru sormaya geldiğinde Türk meslektaşlarından kimsenin çıtı bile çıkmıyor, çıkamıyor. 

Çıkamaz da… 

Zira bir yerlerden nasıl bakılacağına ve nerede durulacağına dair üst gözün, ya da makamın yollayacağı komutu almadan herhangi bir şey yapmak oldukça risk taşıyor havuz medyası için. En azından bunu biliyor ve ‘neme lazım arkadaş, böyle iyi’ diyerek suskunluğun tatlı kollarında demlenmeyi tercih ediyorlar. 

Yapılan basın toplantısıyla ilgili haberleri ise merkezdeki içerik belirleyen başka bir mahfilin deruhte ettiği aşikâr. Bu sebeple Merkel karşılarında iken dut yemiş bülbüle dönen havuz gazetecileri ertesi gün ‘Alman terörist!” başlığıyla cenk eden mücahit kıvamında coşabiliyorlar.  

İletişim sosyolojisi “etiksel egoizm” diyor bu tür sapmalar için ama mevcut havuz medyasının durumu bu patolojiyi de çoktan geçmiş durumda. Bambaşka ve benzersiz bir eşiği zorluyorlar her gün. 

Bir ülkenin ne denli bozulduğunu anlamak için pek çok parametreye bakabiliriz. Memleketin doğru yönetilip yönetilmediğini, ahlak açısından yücelip yücelmediğini anlamak mı istiyorsak, başta müzik olmak üzere sanatına bakmamızı salık verir Konfüçyüs.

Sadece sanat değil tabi. Eğitim, medya, adalet, sağlık sistemi vs vs.. Bunların hangisine bakarsanız o ülkenin çürümüşlüğüne d