“Nurlu Hayatlar”

Merhum Mehmet Kırkıncı Hoca diyor ki: “Erzurum’da Mustafa Necati Efendi diye bir zât vardı. Genç bir âlim. Babam onunla tanışmıştı. Bizi köyde okutamadığı için, ‘Sizi orada okutacağım’ dedi. (…) Sabah  namazını erkenden kılar, sonra da hocanın yanına giderdik. Çok uzakta idi. Karların içinde bata çıka oraya ulaşırdık. (…) 1944’e kadar böyle devam ettik. Arapça sarf ve nahiv okuduk. (…) Mustafa Necati Hocayı Erzurumlular çok seviyor. Pazar günleri esnaf gelir hocanın derslerini dinlerdi. Ama hoca, ‘Ben burada daha duramam… Mekke’ye, Medine’ye  gideceğim!..’ dedi. Esnaf bunun üzerine, ‘Ezan yok… Medreseler ne oldu?  Demek ki kıyamet!..’ deyip ümitsizlik içinde koşmaya başladı. Bazıları ağlıyordu!..’ 

Kırkıncı Hocaefendi, Üstad Bediüzzaman Hazretlerini ziyaret ettiğinde, Üstad sohbet sırasında “Sizden benim istediğim gizlice muhabbet”  (Sirran tenevveret) der. Kendisi diyor ki: “Üstad Hazretlerini bu sözünü o zaman anlamamıştım. Asker iken buna dikkat etmemiştim. Hapse atıldım. Askeri hapisanede iken, Üstad, Süleyman Kaya ile bana selam gönderdi ve tedbirli olmaktan bahsetti: ‘Biz bir hazine götürüyoruz. Hazine devenin üzerinde, deve yumurtaların üzerinde gidiyor. Ne deve devrilecek, ne yumurtalar kırılacak’ demişti. 

Mehmet  Kırkıncı Hocaefendi diyor ki: “1971 yılında Trabzon’da halkla, esnafla sohbet ediyoruz. Ortada da dört adam oturuyor. Onları hissettim ki, bu cemaatten değiller. Onlardan bir tanesi parmağını kaldırdı, ‘Bu kadar kuvvet bu Risale-i Nur’da varken, böyle niye kaçıyorsunuz? Niye pasif davranıyorsunuz? dedi. Bunun üzerine ben dedim ‘Pasif demek ne demek, misal ver de anlayayım pasif olup olmadığımı?’  Dedi ki: ‘Üç gün önce burada komünistlerle dövüştük, onlar bize vurunca, bu arkadaşlar yanımızdan geçtikleri  halde bize sahip çıkmadılar!..’  O zaman martın sonları