Bugün hayatınızın son günü olsaydı...

Hayatta en fazla önemsediğim şey tecrübedir. Bu yüzden görmüş geçirmiş insanların hayatları bana müthiş bir macera filmi izliyormuşum gibi heyecanlı gelir. Çünkü bilirim ki yaşamak zordur! Daha doğrusu hayat zor değil de onu zorlaştıran insanların ürettiği var olma biçimidir. Böylesi bir mücadele ortamında var olmak ve yukarılara doğru tırmanmak ya da sıradanlaşmak veya aşağılara düşmek gerçek bir hikâyedir. Bir hayat hikâyesi ise en girift kurgu romanlardakinden bile daha ilginçtir. Sinemacılar "Gerçek kurgudan daha ilginçtir" derler. Bu yüzden olacak ki, gerçek bir hayat hikâyesinden alınan senaryolar çok etkileyici ve iz bırakan filmler oluyor. Sonuçta kul kaderini yaşıyor. Kader bahsi ayrı bir mevzu ama şu kadarını sorayım, eğer bir kaderi olmasa kul neyi nasıl yaşayacaktı? Yaşanan hikâye yaşayanın kaderidir! Bundan eminim de gerisini bu akıl terazisi ile anlamakta güçlük çekiyorum. Apple'ın kurucusu Steve Jobs'un hayat hikâyesi işte böylesi bir hikâye. Steve Jobs'un hikâyesi, tırmana tırmana hayatında çok önemli yerlere gelmiş fakat hayatının zirvesindeyken ölümüne sayılı günler kalmış bir hayat hikâyesidir. Steve kanserdir ve doktorlar üç ay ömrü kaldığını söylemektedir. Hayatı zirvede bitirmek güzel olmalı ama öldükten sonra bunun ne anlamı olabilir ki... Başarılarının doruğundasın, zirvedesin fakat ölmek üzeresin! Ölüm karşısında her şey anlamını yitirir. Anlamlı olan ise insanların ölüm karşısındaki, hele hele kendi ölümleri karşısındaki tavırlarıdır. Steve Jobs 12 Haziran 2005'te Stanford Üniversitesi'ndeki diploma töreninde bir konuşma yaptı ve orada yaşadığı tecrübelerden hareketle üç şeyden bahsetti: 1-Noktaları birleştirmek... " İleriye bakarak, yaşamınızın noktalarını birleştiremezsiniz. O noktaları ancak geriye baktığınızda birleştirebilirsiniz. Bu yüzden, noktaların gelecekte bir biçimde birleşeceğine inanmanız şimdiden gerekir. Bir şeylere inanmak, güvenmek zorundasınız. Kadere, yaşama, neye olursa, bir şeye kesinlikle inanmalısınız. Bu yaklaşımım beni hiçb