Necaşi'den günümüze "rüşvetle masum avına çıkanlar!"

Bazen yakındaki ışık görülmez. Buna yakın körlüğü de diyebiliriz. Tarihte bunun fert ve toplum bazında pek çok örneği vardır. Allah Resûlü (s.a.s.), Mekke’lilerin yakından tanıdığı bir simaydı. Aynı şehirde, aynı mahallelerde, aynı ortamlarda pek çok defalar ondaki benzersiz güzel ahlakının pek çok örneğine şahit olmuşlardı. 

Ticaretteki güvenini, insana saygısını ve sevgisini, yardımseverliğindeki ulaşılmazlığını ve doğruluğunu, emin ve güvenilirliğini defalarca yakından görmüşlerdi. Kırk yıl gibi uzun bir süre aralarında kalmış Peygamber’in (s.a.s.), kendilerine karşı yalan söylemeyeceğini kesin olarak biliyorlardı. 

Ancak bütün bunlara rağmen, tevhid dinini onlara hatırlatınca ve Allah tarafından gönderilmiş bir elçi olduğunu söyleyince, hepsi sırtını döndü. Sanki Resûlullah, hiç tanımadıkları bir yabancı haline gelmişti. 

Mekke, zâlimlerin işkence ve zulmünden dolayı yaşanmaz bir hale gelince, Allah Resûlü (s.a.s.) ashabına, Habeşistan’a hicret etmelerini, zira orada Necâşi adında adaletle hükmeden sâlih bir kralın olduğunu söyledi. Peygamberliğin beşinci ve ertesi yılında kadın erkek iki kâfile yola çıktı. Böylece Mâlikü’l-Mülk olan Allah Teâla onları, başka bir ülkede, daha sıcak karşılayacak bir hâminin harîmine yerleştirdi.   

Kureyş müşrikleri, ashabın Habeş ülkesinde emniyet ve sükûnete kavuşmuş ve orada yurt yuva edinip yerleşmiş olduğunu öğrenince, aralarında toplantı yaptılar. Habeşistan’a hicret edenleri oradan geri almak için çeşitli istişarelerde bulundular. Varılan karar; din adamlarına, kralın yanındakilere ve Necâşi’ye hediyeler vererek, Müslüman muhacirler hakkında hiçbir görüşme yapmadan, onları Necâşi’ye mu