Nazi ruhu

 

Çocuklarınızı teslim ettiğiniz öğretmenlerdi onlar. Siz de şahittiniz ki en kıymetlileriniz zayi olmasın diye gecelerini gündüzlere katıp onlara rehber oluyor, iyi bir insan olarak yetişmeleri için her şeylerini ortaya koyuyorlardı.

Ne size ne çocuklarınıza bir yanlış yaptılar. Bu toplumun fakir çocukları okuyabilsin diye sarma yapan, gözleme pişiren, kermes düzenleyen ablalardı onlar. Herkesten çok siz biliyordunuz yaşatmak için yaşadıklarını. Ne rüşvet yerken gördünüz, ne hırsızlık yaparken. Onları hep emin insanlar olarak bildiniz. En itimat ettiğiniz komşularınızdı. On yıllarca aynı mekanlarda, aynı çarşı pazarda, aynı havayı teneffüs ettiniz.

Ama tıpkı Gestapo’nun, çoluk, çocuk, yaşlı kadın demeden Yahudileri almaya geldiklerinde sessiz sedasız seyreden ya da gizli gizli onları ihbar eden komşular gibi davrandınız. Bir kitle sadece ve sadece aidiyetinden dolayı cezalandırılırken, ters kelepçe takılıp hapsedilirken, ‘vay demek ki içimizde teröristler varmış’ gibi sözlerle muktedirlere yılıştınız. Hayatlarında sapan bile kullanmamış insanlara hapishanelerde yer açılsın diye tecavüzcülerin, sübyancıların, at hırsızlarının, katillerin salıverilmesi vicdanınızda hiçbir vicdan esintisine neden olmadı. Yılışık yılışık iyi de canım onlar da ‘mıy mıy mıy mıy’ gibi ipe sapa gelmez gerekçeler ürettiniz. Nazi dönemindeki topluma ne kadar benzediğinizi hesap etmeyecek kadar da hem cahil hem de gamsızdınız. Bilemediniz Nazi demenin sadece Hitler ve üç beş yöneticiden ibaret bir çete demek olmadığını.

Nazizm demek sadece ve sadece aidiyetinden dolayı bir kitlenin cezaya müstahak görülmesiydi. Kanunların yazdığı hiçbir suçu işlememelerine rağmen, yalnızca taşıdıkları kimlikler yüzünden kadın, çocuk, yaşlı, genç demeden cezalandırılması demekti. Savaşta bile yaşlılara, kadınlara, çocuklara dokunulmazken Nazizm hiçbir ahlaki, etik ve insani değer