Muhalefetin gafleti! Erdoğan gerçekten “güçlü” bir lider mi?

Türkiye’nin, tarihin en önemli seçimine doğru hızla yol aldığı şu günlerde, maalesef bilhassa muhalefet mecralarında bir klişe dillendiriliyor: “Erdoğan siyasi bir deha, güçlü bir lider.”  Muharrem İnce’nin son cumhurbaşkanlı seçimlerinin gecesinde, sandıklara sahip çıkmak yerine, gazetecilere “Adam kazandı” mesajı atmasından pek de bir farkı yok bu ifadenin. Çünkü Erdoğan ne bir deha ne de güçlü bir lider!

Erdoğan için söylenebilecek en makul ve yerinde ifade, “Çok sıkı bir pragmatist ve Makyevalist” olur. “Siyasi deha” tanımını yapanlar, pragmatik ve Makyevalist karakterine atıf yaparak fikir yürütüyorsa, ben de katılırım. Ancak “deha” daha çok olumlu vasıflara yakışan bir sıfat.

Peki, Erdoğan gerçekten güçlü bir lider mi? Hayır, asla!

Güçlü bir liderin evvela güçlü bir insan olması, yani karakterinin güçlü olması gerekir. Pragmatizmi temel itikadı yapmış, menfaati için bir gün “ak” dediğine ertesi gün “kara” diyen, geri yalamadığı söz bırakmayan, öfke saçmayı belagatin şehveti sanan, saltanat için yapamayacağı bir şey bulunmayan bir insana “güçlü” bir insan demek mümkün mü?

Zorba ile güçlü arasındaki farkı neden ayırt edemiyor muhalefet? Ki, ne yazık ki muhalefette yer alan bazı siyasiler, bu yanılgı nedeniyle, Erdoğan gibi “güçlü” görünmeye çalışırken otokrat çıkışlarda bulunuyor. İstanbul Büyükşehir Belediye Başkanı Ekrem İmamoğlu, en çok Erdoğan’a benzeme çabasından ve nobran söz ve fiillerinden dolayı eleştiriliyor mu?

Erdoğan bırakın “güçlü lider” olmayı, belki de Cumhuriyet dönemi Türk siyasi tarihinin en güçsüz, en zayıf ve en aciz politikacılarından biridir. Neden? Bu soruya cevap mahiyetinde verilebilecek o kadar çok misal var ki, ancak ansiklopedi ebadında bir kitapta anlatılabilir.