Üstad Bediüzzaman Hazretleri İhlas Risalesinde ölümü düşünmekle ilgili şöyle diyor:

“Ey hizmet-i Kur’aniyede arkadaşlarım! İhlası kazanmanın  ve muhafaza etmenin en müessir bir sebebi, ‘râbıta-i mevt’ (ölümle irtibat hâlinde olmak)tır. Evet, ihlası zedeleyen, riyaya ve dünyaya sevk eden, uzun emel ve tükenmez hırslı istekler olduğu gibi, riyadan nefret veren ve ihlası kazandıran ölümle râbıtalı olmaktır.  Yani, ölümünü düşünüp, dünyanın fani olduğunu mülâhaza edip, nefsin sinsi hilelerinden kurtulmaktır. Evet ehl-i tarikat  ve ehl-i hakikat, Kur’an-ı Hakîm’in ‘Her canlı ölümü tadacaktır.’ (Âl-i İmran Suresi, 3/185) ‘Hiç şüphe yok ki, sen de öleceksin, onlar da ölecekler.’ (Zümer Suresi, 39/30)  gibi âyetlerinden aldığı dersle, ölümü daima hatırda tutup haramlardan uzak olmayı mânevî yolculuklarında esas tutmuşlar, uzun emel ve arzuların kaynağı olan dünyada sonsuz kalma zannını o ölümü düşünmeyle izâle edip gidermiştir. Onlar farazî ve hayâlî bir surette kendilerini ölmüş tasavvur ve tahayyül edip… Yıkanıyor, kabre konuyor farz edip, düşüne düşüne kötülük emreden nefis o tahayyül ve tasavvurdan müteessir olup uzun emellerden bir derece vaz geçer. Bu rabıtanın faydaları pek çoktur. Hadiste ‘Lezzetleri tahrip edip acılaştıran  ölümü çok zikrediniz!’ (Tirmizi) diye bu ölüm râbıtasını ders veriyor.” (Yirmi Birinci Lem’a)

Bu hususta Yunus Emremizin  çok güzel ifadeleri var:

“Teferrüç eyleyû vardım (Ferahlanmak için gezintiye çıkmıştım):

Sabahın sinleri gördüm.

Karışmış kara toprağa,

Şu nazik tenleri gördüm.

Çürümüş toprak olmuş ten,

Sin içinde yatar pinhan

Boşanmış damar, akmış kan,

Batmış kefenleri gördüm.

Bar tutmuş söylemez olmuş.

Ağızda dilleri gördüm

Soğulmuş şol kara gözler,

Belirsiz olmuş ay yüzler

Kara toprağın altında,

Gül deren ellleri gördüm.

Kimisi boynunu eğmiş.

Tenini toprağa salmış

Anasına küsüp gitmiş.

Boynunu buranları gördüm.

Toprağa gark olmuş nazik tenleri

Söylemeden kalmış dilleri

Gelin duada unutman bunları 

Ne söylerler, ne bir haber verirler.

Yunus der ki, gör takdirin işleri

Dökülmüştür kirpikleri kaşları

Başları ucunda HECE  TAŞLARI

Ne söylerler ne bir haber verirler. 

Tutmaz olur tutan eller

Çürür  şol söyleyen diller

Sevip kazandığın mallar,

Vârislere kalır bir gün.

Doğru varırdı yolları

Kalem tutardı elleri

Bülbüle benzer dilleri

Dânişmend âlimler yatar

Elleri durur kınalı,

Hem karavaşlu dayelu

Kara gibi kara saçlı

Gül yüzlü hatunlar yatar.

Uşakçıklar, oğlancıklar

Oynar güler bülbül gibi

Ayrılmışlar; anaları

Sinlerini bekler, yatar,

Hani ol şirin sözlüler,

Hani ol güneş yüzlüler

Şöyle kaybolmuş bunlar 

Hiç belirmez nişanları 

Bunlar bir vakit beyler idi,

Kapıcılar korlar idi

Gel şimdi gör, bilmeyesin.

Bey hangidir, ya kulları.”

Bundan dört, beş sene önce Isparta İslam Köyde ziyaret ettiğimiz merhum Hasan Efendi bizlere çocukluk hatıralarını anlatırken şöyle demişti:

“Ben ilkokula giderken, Üstad Hazretlerinin talebelerinden Hafız Ali Ağabeye gider, Kur’an ve yazı dersleri alırdım. Bir gün sabahleyin yanına vardığımda ağlıyordu… Bana dedi ki: ‘Hasan! Dağlara çıkıp bağırmak istiyorum… Bugün sabah namazından sonra kabristana  gitmiştim. Yasin okudum… Birden bir inkişaf oldu. Mezarlardakilerin  hâli bana ayân oldu. Bazılarının hiç azıkları yok. Çok perişanlar… Hallerini görsen yürek dayanmaz… Buradan hiç hazırlıklı gitmemişler. Dağlara vurup, bağırasım geliyor!..”

Denizli  Hapisanesinde yatarken hastalanıp vefat eden Hafız Ali Ağabey, aslında kalb gözü açık bir keşfelkubur (kabirlerde olanları keşfeden) veli idi… Gerçekten nümûne-i imtisal bir ihlâs kahramanı idi. Onun için görüp söyledikleri hep ibret vesilesidir.