Öncelikle şunu ifade edeyim ki cihat şuuru, kişinin içinde yaşadığı devrin cihadını bilmesidir. Moskofla karşılaştığımız zaman ninelerimiz bile cihat yapmasını bilmişlerdir. 93 Savaşı’nda Erzurum Palandöken’e kadar gelen Rus orduları, bir yerde Muhtar Ahmet Paşa’yı öbür yerde Kurt İsmail Paşa’yı geride bırakıp Erzurum’un burnunun ucuna kadar gelmişler fakat cihat yapmasını bilen mücahide kadınımız satırı eline alıp şafak vakti ezan okunurken Palandöken’de Rus ordularının karşısına dikilivermişlerdir. Bu manzara karşısında Rus ordusu Erzurum’un içine geçit olmadığını anlamıştır. İşte biz, yeri geldiğinde böyle cihat yapmasını da biliriz. Ancak her şeyin bir yeri, her halin bir makamı vardır.

Fahr-i Kâinat Efendimiz (sallallâhu aleyhi ve sellem), -hâşâ- ne korkaktı, ne de cihat yapmasını bilmeyenlerdendi. O, cihadı en iyi şekilde yapıyordu ve harp tekniğine de sahipti. O’nu bugünün düşünürleri dahi her sahada beşerin birincisi olarak kabul etmektedirler. Allah Resûlü, Bizans ordularına karşı üç yüz-dört yüz adam göndermiş, askerler, onları tehdit edip geriye dönmüşlerdir. Bu şekilde askere can ve cesaret gelmiş, karşı tarafın da kuvve-i maneviyesi kırılmıştır. Yine Efendimiz, herhangi bir harp hazırlığı yapmadan, yanındaki sahabilerle sadece ticaret kervanını takip etmek üzere Bedir denen köye kadar gitmiş ve oradan zaferle dönmesini bilmiştir. Ancak Kur’an, Allah Resûlü’ne, “Sen, insanları Rabb’inin yoluna hikmetle (akıllarında itminan hâsıl edecek şeylerle), mev’ize-i hasene ile davet et.” (Nahl, 16/125) “Emr-i bi’l-maruf nehy-i ani’l-münker” yap, Allah’ı anlat, tebşir et diyordu. Fahr-i Kâinat Efendimiz’in Habeşistan’da, Medine-i Münevvere’de kurduğu ilk misyonlarıyla, büyük mücahidleriyle yaptığı iş böyleydi. Allah Resûlü, cihadını daha ziyade böyle yapmıştı. Bu, meselenin bir yönüdür.

Meselenin diğer yönüne gelince bizim, muhabbet fedaileri olarak husûmete vaktimiz yoktur. Dâhilde maddî mücadele ve münakaşa, zulme götürücüdür. Mescide girip masum-gayri masum bütün halkın üzerine bomba atıp öldürülmesine dair ancak caniler fetva verebilir. Onlardır ki sinemaya giren çoluk çocuğun üzerine bomba atarlar. Ve onlardır ki her yerde patlamalar meydana getirirler. Mü’mine gelince o, bir tek insanın canına kast etmesinden dolayı yakayı kaptıracağı endişesiyle bir tek sineğin kanına dahi girmek istemez. İşte bu, bizim mesleğimiz ve meşrebimizdir. Bu sahneye muhabbetle çıktık ve işimizi yine muhabbetle devam ettireceğiz.

Onun için bu devirde dövene elsiz, sövene dilsiz olmak gerekir. Belki yer yer başkaları tarafından dövülebiliriz. Ben, şimdiye kadar yüzü kanlar içinde çok mü’min arkadaş gördüm. Fakat biz, aynı şekilde bir tepki göstermeyi aklımızın köşesinden geçirmedik. Nitekim bu milletin başında devlet vardır ve devletin askeri ve polisi vardır. Polis, sivil halk içinde nizam ve asayişi temin eder. Onların vazifelerine müdahele etme, vazifelerini güçleştirme demektir. Hâlbuki biz prensip olarak nizamın ve nizamcının yani asker ve polisin yanındayız. Asayişsizlik görürsek asayişi temin eder, bu hususta elimizden gelen yardımı yaparız. Biz asayişin muhafızlarıyız. Zulme uğrasak bile aksini düşünmeyiz. Mesela beni tutup götürseler, her adım başı vücudumdan bir şey koparsalar yine bu memlekette zincirleme fitne ve fesada sebebiyet verecek herhangi bir harekete tevessül etme niyetinde değilim.

Bence aklı başında olan insanlar her türlü politik mülahazalardan tecerrüd ederek, sokaklara ve duvarlara yazı yazma gibi hasis bir işten alın da kalelerin burçlarına bayrak asmaya kadar ne kadar iş varsa bunları varsın vatan hainleri ve kökü dışarıda kuvetli dış mihrakların piyonları yapıversinler. Şayet polis bu işin üstesinden gelemiyorsa, yerinde bu memlekette asayişi düzeltmek üzere müdahil durumunda askeriye vardır. Askeriye içte ve dışta pek çok şey yapabilecek güçtedir. Varsın onlar yapsınlar. Ben niçin bu memleketin asayişini düzelteceğim diye karışacağım ve sonra kıtal ve cidalle fitneye sebebiyet vereceğim? Bunlar yanlış müdahale ve mualecelerdir. Onun içindir ki zaten memlekette kutuplaşmalar olmuştur.

Bu memlekette şakilerle uğraşmak üzere mahkemeler, hâkim ve savcılar, polis ve askeriye vardır. Kars’taki kaleye Moskova’nın bayrağını asanlarla, duvarlara orak-çekiç resmi yapanlarla, pankartlara Mao-Lenin diye yazıp sokaklarda dolaşanlarla biz değil, memleketin kolluk kuvvetleri uğraşsınlar. Bize düşen; ilim yapmak, okumak, düşünmek ve düşündürmekle başkalarını uyarmak, müspet işlerle meşgul olmaktır.

Not: Bu metinler, Muhterem Hocaefendi’nin, 1970’li yıllarda, cami cemaatinin sorularına verdiği cevaplardan derlenmiştir.