Kara deliklerin 'aynadaki ikizi': Beyaz delikler gerçekten var olabilir mi?

Kara delikler bütün dikkatleri üzerine çekiyor gibi duruyor. Peki ya onların aynadaki ikizi, yani beyaz delikler? Onlar da gerçekten varı mı? Ve şayet öyleyse, neredeler?

Duvar'da yer alan makaleye göre, Beyaz deliklerin yapısını anlamak için önce çok daha aşina olduğumuz kara delikleri gözden geçirmeliyiz. Kara delikler, kütle çekimin evrende bulunan tüm diğer kuvvetlere baskın geldiği ve bir madde yığınını ‘tekillik’ diye bilinen sonsuz derecede küçük bir noktaya sıkıştırdığı kütle çekimsel çöküş alanlarıdır. Bu tekilliğin etrafını saran, fiziksel ve belirgin bir sınıra sahip olmayan ‘olay ufkudur’ ve burası, kütle çekimin sınırsız güçlü olduğu ve ışığın dahi ondan kaçamayacağı bir tekilliğin çevresindeki sınırdır.

Evrenin kara delikleri nasıl yarattığını biliyoruz. Çok büyük bir yıldız öldüğü zaman, devasa ağırlığı çekirdeğine çökerek bir kara deliğin ortaya çıkmasını tetikler. Kara deliğin yakınlarında dolaşan her türlü madde ya da radyasyon, bu güçlü kütle çekimi tarafından yakalanır ve olay ufkunun ardında bekleyen yok oluşa doğru çekilir.

Bu kara delik oluşum sürecini ve kara deliklerin çevreleriyle nasıl etkileşime girdiğini Albert Einstein’ın genel görelilik teorisi aracılığıyla biliyoruz. Beyaz delik kavramına ulaşmak için, öncelikle genel görelilik teorisinin zamanın akışını önemsemediğini kabul etmemiz gerekiyor. Denklemler, zaman-simetriktir; yani, matematik zaman içinde ileri ya da geri hareket ederken kusursuz biçimde çalışır.

Hâl böyleyken, şayet bir kara deliğin oluşumunu gösteren bir film çekip onu tersine çevirecek olsaydık, etrafa radyasyon ve parçacıklar püskürten bir gök cismini izlerdik. Söz konusu gök cismi, en nihayetinde patlar ve ardında devasa bir yıldız bırakırdı. İşte bu bir ‘beyaz delik’ ve genel göreliliğe bakılı