İşte Kemal Gülen'in ilk yazısı: Ümittir bizi ayakta tutan

İstanbul’a gidecekler için son çağrı!!!…

Çantamı kaptığım gibi İstanbul’a gidecek uçağın kapısına koştum.

Montreal havalimanında kendi uçağımı bekliyorum. 

Yolculuk Almanya’ya. 

Elimde bilgisayar gözüm 63 numaralı kapıda.

Bir yandan gelip geçen insanları gözlüyorum. 

Mahşer meydanı gibi

Koşuşturup duruyor insanlar

Diğer yandan da havalimanlarında duymaya alışık olduğumuz o meşhur anonslar. 

Falan yere gidecek yolcular, bu sizin için son uyarıdır, lütfen filanca kapıya gelin.

Birden bütün benliğimi zıplatan bir anonsla sarsıldım.

Yüreğim ağzımdan yere düşeyazdı

Damarlarımdaki kanın çekildiğini hissettim. 

Hayır, korku değildi bu, özlemdi. 

“THY’nin bilmem kaç numaralı uçağının İstanbul yolcuları, bu sizin için son çağrıdır, lütfen 61 numaralı kapıya gelin.” 

Hemen yanımdaki kapı. 

Allah’ım! Baharda çayıra çıkan kuzuların duyduğu coşku sardı bedenimi.

Art arda bilmem kaç kere yapıldı bu anons,

Ben daha ilk anonsta ayaktaydım

Çantamı kaptığım gibi gayri ihtiyari 61 nolu kapıya koştum. 

İki adım sonra İstanbul’a gidecek yolcuları görebilecektim. 

Tabii ki niyetim İstanbul’a gitmek değildi, sadece bir sengine (taşına) yekpare acem mülkünün feda edildiği şehre gidecek insanlara selam vermek, iyi yolculuklar dilemek istedim. 

Heyhat! birkaç Suriyeli ve Avrupalı turistten başkası kalmamıştı kap