Israrlı propaganda, bir toplumu nasıl vahşileştirdi?

Adolf Hitler, Birinci Dünya Savaşı’na katıldı, Almanya için bir utanç olan Versay Anlaşması’nın imzalandığını gördü, ardından politikaya atıldı ve bu uğurda hapis yattı. Burada geçirdiği sürede, Davam (Mein Kampf) isimli kitabını yazdı. Bu kitapta iki şey dikkati çekiyordu: (1) Propagandanın gücünün ordu kadar önemli olduğunun farkına varmıştı; (2) Yahudiler ve Bolşevikler savaşta Almanya’ya ihanet etmişti, her türlü kötülüğün kaynağında onlar vardı.

Hitler, Birinci Dünya Savaşı sırasında Alman medyası Yahudilerin elinde olmasaydı, savaşı Almanya’nın kazanabileceğini düşünüyordu. Komünistler, sosyalistler ve Yahudiler, Alman entelektüel hayatını ele geçirmişti ona göre. Bu da toplumu zayıflatıyor, Alman ırkının bir araya gelmesini engelliyordu. 1930’larda Naziler iktidara yürürken, Hitler’in ve kadrosunun Yahudi karşıtlığı (anti-Semitizm) herkesçe bilinen bir durumdu.

1900’lerin başında Avrupa’nın her yerinde baskıya maruz kalan Yahudilere, ilk kucak açan, ironik bir biçimde, Almanlardı. Bir Alman yazar, “1900’de Prusya’ya gelip vatandaşlık alan bir Yahudi’ye 33 yıl sonra senin vatandaşlık hakkını elinden alacaklar ve toplama kampına gideceksin” dense, herkesin bunun bir deli saçması olduğunu düşüneceğini belirtmişti. Ama Birinci Dünya Savaşı’nda yıkıma uğrayan Almanya, bir günah keçisine ihtiyaç duyuyordu.

Yahudilerin “günah keçisi” olarak belirmesi, baştan aşağıya Nazilerin icadı değildi. Ortaçağ’dan bu yana Avrupa’da anti-Semitizm yaygındı. Savaşın felaketine, 1929’daki küresel ekonomik kriz de eklenmişti, şartlar ağırlaşmıştı. 1900’lerde Almanya’ya yerleşen Yahudiler kısa zamanda önemli yerlere gelmiş, zengin olmuştu. Bu da halkta, bir çeşit haset duygusunu tetikliyordu. Kaotik durumdaki Almanya’da yar