(...)

Bazı şeyler aradan asırlar geçse de unutulamıyor. Gözaltına alınıp sorgu yerine getirildiğimde asker elbisesi giydirilerek gözlerim bağlandı, ellerim, kelebek diye tabir edilen kelepçe ile arkadan kelepçelendi. 

Başıma iki saatte bir nöbetçi konularak, hemen yanında demir parmaklıktan bir kapı bulunan koridora oturtuldum. Aylardan Ekim/Kasım ve Konya’nın soğuğunu bilen bilir. O kapıdan gelen rüzgârı, soğuğu tam 45 gün titreye titreye yudumladım.

Her gün en az bir defa sorguya çıkarıldım. Defalarca falaka yedim. Ayaklarım patlamasın, rapor almayayım diye yere serpilen tuzlu suyun üzerinden bazen sırtıma biri bindirilerek bazen dövülerek zorla yürütüldüm. 

45 gün işkencehaneden gelen, insanın içini yakan haykırışları, inlemeleri, feryatları dinledim. 

45 gün ellerimi açmadıkları için yemeğimi başımda nöbet tutan askerlerin elinden yarısı kasıtlı olarak vücuduma akıtılarak yedim. Uyuyakaldığım zaman tekmelendim, zaman idrakini kaybettim, istedikleri ifadeyi alamadıkları zaman asker elbisesi giymiş kaçıyordu, öldürdük tehditlerine maruz kaldım. Bunların hepsini unuttum!

Ama yakalandıktan birkaç gün sonra şehir şehir evladını arayan yaşlı babamın gözlerini bağlayarak tehdit ve işkence amaçlı bana gösterdikleri anı hiç unutmadım.

Cezaevinde arkadaşlarının yanında, kişiliksizleştirmek, manen öldürmek için “Anana, bacına küfret” diye falakaya yatırılan solcu grubun liderlerine yapılanları da unutmadım.

(...)