İnsanlık Kalesinin Tamiri

Kastamonu Lâhikası’nda yirminci sıradaki mektub’un son kısmında Üstad Bediüzzaman Hazretleri diyor ki:

“Bugünlerde manevi bir muhaverede bir sual ve cevabı dinledim. Size kısa bir hulâsâsını beyan edeyim. Biri dedi: ‘Risale-i Nurunun îman ve tevhid için büyük tahşîdatları ve küllî teçhizatları gittikçe çoğalıyor. Ve en muannit (İnatçı- kaypak) bir dinsizi susturmak için yüzde birisi kâfi iken, neden bu derece hararetle daha yeni tahşîdat yapıyor?’ Buna cevaben dediler: ‘Risale-i Nur, yalnız cüzî bir tahrîbâtı, bir küçük hâneyi tamir etmiyor belki külli bir tahrîbâtı ve İslamiyeti içine alan ve dağlar büyüklüğünde taşları bulunan bir muhit (kuşatıcı) kaleyi tamir ediyor ve yalnız husûsî bir kalbi ve has bir vicdânı ıslaha çalışmıyor; belki bin seneden beri tedarik ve teraküm edilen müfsit aletlerle dehşetli rahnelenen kalb-i umûmî ve efkar-ı âmmeyi ve umunun, bilhassa avam-ı müminînin istinatgahları olan İslamî esaslar, cereyanlar ve şeâirlerin kırılmasıyla, bozulmaya yüz tutan vicdan-ı umûmîyi Kur’anın îcâzı ile o geniş yaralarını, Kur’an’ın ve îmanın ilaçlarıyla tedavi etmeye çalışıyor. 

Elbette böyle küllî ve dehşetli rahnelere ve yaralara hakkalyakîn derecesinde ve dağlar kuvvetinde hüccetler, cihazlar ve bin tiryak hâsiyetinde mücerreb ilaçlar, hadsiz edviyeler bulunmak gerektir ki bu zamanda Kur’an-ı Mûciz’il Beyân’ın îcaz-ı mâneviyesinden çıkan Risale-i Nur o vazifeyi görmekle beraber îmanın hadsiz mertebelerinde terakkiyât ve inkişâfâta medardır, diyerek uzun bir mukâleme cereyan etti. Ben de tamamen işittim, hadsiz şükrettim.’’

Anlaşılan “manevi bir muhâvere” olmuş, bir şekilde Üstad Hazretleri muttalî olmuş. Soruyu biraz açacak olursak: Mesela Yirmi üçüncü Lem’a olan Tabiat Risalesi var. Allah’ın varlığını, birliğini, kudretini, her şeyi yarattığını kabul etmeyip; bilhassa, canlıların yaratılışı